Po niezbyt udanym pierwszym albumie Colemana firma Contemporary postanowiła częściowo zmienić skład muzyków nagrywającej grupy. Przede wszystkim zrezygnowano z pianisty Waltera Norrisa, którego gra (choć znakomita) nie pozwalała Colemanowi na nieskrępowaną relizację pomysłów muzycznych. Dodano jednak dwu doświadczonych jazzmenów: [[kontrabas]]istę [[Red Mitchell|Reda Mitchella]] i [[perkusja|perkusistę]] [[Shelly Manne|Shelly'ego Manne'a]].
Efektem była płyta lepsza od pierwszej, jednak znalazło się na niej wiele błędnych zagrań ze strony Manne'a i Mitchella, którzy właściwie nie znaleźli jakiegoś porozumienia z Colemanem, a może byli po prostu zbyt doświadczeni i rutynowi. W utworze "Rejoicing", który stał się jednym z klasyków Ornette'a, popełniają kilka zadziwiających błędów. W obu bluesach Mitchell gra niesłychanie sztywno, powodując konflikt z Ornette'em, który był znakomitym bluesmanem i wiedział, że w bluesie ważniejsza jest prawda emocjonalna od niewzruszonego rytmu.
W "Turnaround" wcale nie jest lepiej, zwłaszcza że tym razem od najgorszej strony pokazuje się Shelly Manne.
Mimo tych braków, jest to album lepszy od ''[[Something Else!]]''.
