HMS Bounty: Różnice pomiędzy wersjami

Okręt zawdzięcza sławę buntowi części załogi (zob. [[William Bligh#Bunt na Bounty|opis buntu]]), jaki rozpoczął się [[28 kwietnia]] [[1789]] w pobliżu archipelagu [[Tonga]]. Kapitan Bligh, wraz z kilkunastoma lojalnymi marynarzami, został zmuszony do opuszczenia statku na siedmiometrowej [[szalupa|szalupie]]. Buntownicy, dowodzeni przez oficera [[Fletcher Christian|Fletchera Christiana]], płynęli dalej na Bounty w poszukiwaniu bezpiecznej kryjówki przed ewentualnymi represjami ze strony Brytyjczyków. Próbowali osiedlić się na [[Tubuai (wyspyarchipelag)|wyspach Tubuai]], jednak ataki tubylców (znanych z [[kanibalizm]]u) zmusiły ich do ewakuacji. We wrześniu 1789 dopłynęli do wybrzeży [[Tahiti]]. Szesnastu buntowników pozostało na wyspie, pomimo możliwości odnalezienia ich tam przez flotę brytyjską. Fletcher z ósemką pozostałych marynarzy odpłynął w dalszy rejs, zabierając przy tym na pokładzie "Bounty" sześciu tahitańskich mężczyzn i 11 kobiet. Było to de facto porwanie, gdyż, chociaż Tahitańczycy weszli na pokład z własnej woli, nie zostali oni uprzedzeni o planach opuszczenia wyspy (celem takiego zabiegu było zdobycie kobiet). Ostatecznie "Bounty" dopłynął do bezludnej wówczas [[Pitcairn (wyspa)|wyspy Pitcairn]], gdzie buntownicy założyli osadę. Wysp Pitcairn nie było jeszcze wówczas na brytyjskich mapach, jednak aby zmniejszyć do minimum szanse odnalezienia przez Brytyjczyków, marynarze spalili okręt na wodach zatoki noszącej obecnie nazwę ''Bounty Bay''. W wyniku konfliktów, które wybuchły później pomiędzy marynarzami a mężczyznami z Tahiti, zginęli wszyscy mężczyźni poza jednym z buntowników, Johnem Adamsem (używającym również nazwiska Alexander Smith). Gdy w 1808 wyspa została ponownie odkryta przez załogę brytyjskiego statku "Topaz", oprócz Adamsa żyło tam jeszcze dziewięć tahitańskich kobiet i dzieci narodzone ze związków z buntownikami (ich potomkami jest znaczna część dzisiejszych mieszkańców Pitcairn).