Lech Głuchowski: Różnice pomiędzy wersjami

We [[Kampania wrześniowa|wrześniu 1939]] zmobilizowany, odbywa całą kampanię w 4 szwadronie [[7 Pułk Ułanów Lubelskich|7 P.Uł.Lub.]], który to szwadron po [[Bitwa pod Suchowolą|bitwie pod Suchowolą]], przebija się w kierunku walczącej [[Warszawa|Warszawy]]. O jej kapitulacji dowiadują się dopiero 2 października. Kierują się wówczas w strony [[Mińsk Mazowiecki|Mińska Mazowieckiego]], gdzie 9 października następuje rozwiązanie szwadronu i zakopanie broni. Następnie rusza do Warszawy, gdzie nawiązuje kontakt z [[Związek Walki Zbrojnej|Z.W.Z]]., początkowo działając w [[Związek Strzelecki "Strzelec"|"Strzelcu"]], by z kolei pracować nad odtworzeniem [[7 Pułk Ułanów Lubelskich|7 P.Uł.Lubelskich]] [[Armia Krajowa|AK]] kryptonim [[Dywizjon Jeleń|Jeleń]], w którym zostaje zastępcą dowódcy pułku. W [[1944]] awansowany na rotmistrza. 17 lipca 1944 obejmuje dowództwo pułku, równocześnie dowodząc jego warszawskim I Dywizjonem. 1 sierpnia 1944 dowodzi natarciem Dywizjonu "Jeleń" na [[Aleja Szucha|Aleję Szucha]], by następnie, z grupą pozostałych przy życiu ułanów, przedrzeć się na [[Mokotów]]. Tam dowodzi resztkami Dywizjonu, biorąc między innymi udział w natarciu na szkołę przy ul. Woronicza. 21 sierpnia obejmuje dowództwo rejonu [[Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Miasto-Ogród Sadyba|Sadyby]], gdzie Jeleń stanowi trzon obrony, i podczas której znów ponosi krwawe straty. Po wycofaniu się na Mokotów, 15 września 1944 w czasie obrony przeciw natarciu niemieckich czołgów w okolicy ulicy Dolnej zostaje śmiertelnie ranny i aby nie narażać pragnących go wynieść żołnierzy, pozbawia się życia strzałem w skroń. Pochowany w tymczasowej mogile, po ekshumacji spoczywa w grobie rodzinnym na cywilnym cmentarzu na [[Cmentarz Powązkowski|Powązkach]] (kwatera 99-I-27).