Lech Głuchowski: Różnice pomiędzy wersjami

|wojny i bitwy = [[I wojna światowa]], <br />[[wojna polsko-bolszewicka]], <br />[[II wojna światowa]], [[powstanie warszawskie]]

|odznaczenia = <br />[[Plik:POL Virtuti Militari Srebrny BAR.svg|40px|Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari]] [[Plik:POL Krzyż Walecznych BAR.svg|40px|Krzyż Walecznych]] [[Plik:POL Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami BAR.svg|40px|Złoty Krzyż Zasługi]|Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami]]

Syn Mariana i Marii z Ziółkowskich. Urodzony w [[1902]] roku w [[Raków (Częstochowa)|Rakowie]] pod Częstochową. Szkoły średnie w [[Radomsko|Radomsku]], a następnie w [[Łódź|Łodzi]]. Członek [[Polska Organizacja Wojskowa|POW]]. W [[1918]] roku, jako 16-letni chłopiec, bierze udział w rozbrajaniu [[Niemcy|Niemców]]. W następnym roku spędza wakacje na froncie w szeregach [[7 Pułk Ułanów Lubelskich|7 Pułku Ułanów Lubelskich]], dowodzonego przez jego brata, wówczas majora, [[Janusz Głuchowski|Janusza Głuchowskiego]]. W lecie 1920 roku zgłasza się jako ochotnik do [[7 Pułk Ułanów Lubelskich|7 P.Uł.]] i bierze udział w walkach szwadronu zapasowego na północ od [[Płock]]a, gdzie szwadron jest odcięty przez kilka tygodni. Po [[Bitwa warszawska 1920|Bitwie Warszawskiej]] wraz ze szwadronem dołącza do pułku i bierze udział w końcowych walkach.

Długotrwała choroba sprawia, że dopiero w 1922 roku może rozpocząć studia na [[Akademia Rolnicza w Bydgoszczy|Akademii Rolniczej]] w [[Bydgoszcz]]y. Po studiach kończy [[2 Dywizja Kawalerii (II RP)|Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii]]. Po odbyciu praktyki rolnej obejmuje dzierżawę majątku Mały Obzyr nad Stochodem, a następnie w l930 roku administrację dóbr ordynacji Branickich w miejscowości Roś. Jest czynny w pracy społecznej i przysposobienia wojskowego, organizuje w Rosi oddział [[Związek Strzelecki "Strzelec"|"Strzelca"]].

We [[Kampania wrześniowa|wrześniu 1939]] zmobilizowany, odbywa całą kampanię w 4 szwadronie [[7 Pułk Ułanów Lubelskich|7 P.Uł.Lub.]], który to szwadron po [[Bitwa pod Suchowolą|bitwie pod Suchowolą]], przebija się w kierunku walczącej [[Warszawa|Warszawy]]. O jej kapitulacji dowiadują się dopiero 2 października. Kierują się wówczas w strony [[Mińsk Mazowiecki|Mińska Mazowieckiego]], gdzie 9 października następuje rozwiązanie szwadronu i zakopanie broni. Następnie rusza do Warszawy, gdzie nawiązuje kontakt z [[Związek Walki Zbrojnej|Z.W.Z]]., początkowo działając w [[Związek Strzelecki "Strzelec"|"Strzelcu"]], by z kolei pracować nad odtworzeniem [[7 Pułk Ułanów Lubelskich|7 P.Uł.Lubelskich]] [[Armia Krajowa|AK]] kryptonim [[Dywizjon Jeleń|Jeleń]], w którym zostaje zastępcą dowódcy pułku. W [[1944]] awansowany na rotmistrza. 17 lipca 1944 obejmuje dowództwo pułku, równocześnie dowodząc jego warszawskim I Dywizjonem. 1 sierpnia 1944 dowodzi natarciem Dywizjonu "Jeleń" na [[Aleja Jana Christiana Szucha w Warszawie|Aleję Szucha]], by następnie, z grupą pozostałych przy życiu ułanów, przedrzeć się na [[Mokotów]]. Tam dowodzi resztkami Dywizjonu, biorąc między innymi udział w natarciu na szkołę przy ul. Woronicza. 21 sierpnia obejmuje dowództwo rejonu [[Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Miasto-Ogród Sadyba|Sadyby]], gdzie Jeleń stanowi trzon obrony, i podczas której znów ponosi krwawe straty. Po wycofaniu się na Mokotów, 15 września 1944 w czasie obrony przeciw natarciu niemieckich czołgów w okolicy ulicy Dolnej zostaje śmiertelnie ranny i aby nie narażać pragnących go wynieść żołnierzy, pozbawia się życia strzałem w skroń. Pochowany w tymczasowej mogile, po ekshumacji spoczywa w grobie rodzinnym na cywilnym cmentarzu na [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|Powązkach]] (kwatera 99-I-27).

Pośmiertnie awansowany do stopnia majora i odznaczony Krzyżem Virtuti Militari.

* Wilanów w czasie okupacji niemieckiej 1939-45 BożennaBożena Niemirowska-Szczepańczyk Warszawa 1992

* "[[http://www.minsk-maz.pl/]]" -Strona Muzeum 7 Pułku Ułanów Lubelskich]