Zbór Kościoła Wolnych Chrześcijan w Żywcu: Różnice pomiędzy wersjami

W 1934 roku rozpoczyna się w mieście i w okolicznych wioskach praca braci, którzy dali początek późniejszemu Kościołowi Wolnych Chrześcijan w Żywcu. Przed wybuchem [[II wojna światowa|II wojny światowej]] zalążki powstałego zboru mają swoją genezę w nieformalnych grupach zbierających się w prywatnych domach. Pierwsze nabożeństwa odbywały się w domu Kalinowskich w [[Sporysz (Żywiec)|Sporyszu]] i u Dyducha w [[Pietrzykowice (województwo śląskie)|Pietrzykowicach]]. W późniejszym okresie siedzibę przeniesiono do prywatnego mieszkania Matlakowej, a następnie do Józefa Kozła w [[Zarzecze (powiat żywiecki)|Zarzeczu]]. W pierwszych miesiącach niemieckiej okupacji działalność religijna mniejszych związków wyznaniowych była tolerowana przez władze. Rozporządzenia z [[23 lipca]] [[1940]] r. i [[31 marca]] [[1941]] r. rozwiązały jednak ostatecznie istniejące związki. Zakazały im działalności oraz podporządkowały wyznaniom mającym określony status prawny w Rzeszy. W okresie okupacji hitlerowskiej z powodu swojej przynależności wyznaniowej kilku braci z rodziny Adamczyków zostało zadenuncjowanych i znaleźli się w obozie koncentracyjnym, gdzie czterech zostało straconych. Po wojnie uczestnikami zgromadzeń byli: Kozioł, Rakus, Łatanik, Stasica, Adamczyk -– przeważnie wraz ze swoimi rodzinami. Zbór zbierał się wtedy w [[Pietrzykowice (województwo śląskie)|Pietrzykowicach]], potem na [[Podlesie (Żywiec)|Podlesiu]], aby w końcu znaleźć siedzibę w kaplicy -– baraku na posesji Franciszka Kozła. Z powodu prac inwestycyjnych związanych z budową zapory wodnej zbór musiał uzyskać inną lokalizację. Nastąpiło to w roku [[1962]], kiedy to rozpoczęto budowę nowej kaplicy przy ulicy Wesołej w [[Żywiec|Żywcu]]. Na początku lat osiemdziesiątych społeczność liczyła ponad 100 członków. W tym czasie rozpoczęto budowę kaplicy przy Al. Legionów w Żywcu, gdzie obecnie [[Kościół Wolnych Chrześcijan w RP|Kościół Wolnych Chrześcijan]] ma swoją siedzibę.