Prałatura personalna: Różnice pomiędzy wersjami

'''Prałatura personalna''' to struktura prawna należąca do hierarchicznej struktury [[Kościół katolicki|Kościoła katolickiego]], podobnie jak ordynariaty polowe, dla zorganizowanej grupy wiernych, którzy z własnej woli pragną pogłębiać swoją formację chrześcijańską. Oczekując od Kościoła zapewnienia środków do pogłębiania tej formacji, wierni prałatury zobowiązują się równocześnie do wypełniania obowiązków określonych w statucie i prawie prałatury. Jednocześnie, wierni prałatury nie przestają należeć do swoich Kościołów partykularnych. Najkrócej prałaturę personalną można określić jako diecezję bez granic, której terytorium jest cały świat. Na czele prałatury stoi [[Prałat]], który może ale nie musi być biskupem. [[Sobór Watykański II]] (1962-65), przewidział formę prawną dla tzw. prałatur personalnych (osobowych): ''Gdzie zaś wymagałyby tego racje apostolstwa, należy ułatwić nie tylko lepsze rozmieszczenie prezbiterów, lecz także trzeba zorganizować specjalne dzieła duszpasterskie dla różnych grup społecznych w jakimś kraju lub narodzie czy w jakiejkolwiek części świata. W tym celu można zatem z pożytkiem utworzyć jakieś seminaria międzynarodowe, specjalne diecezje lub prałatury osobowe i inne tego rodzaju instytucje ('''Sobór Watykański II, Dekret o posłudze i życiu prezbiterów, 10''') .''