Gitara barokowa: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne techniczne, drobne redakcyjne |
|||
Linia 1:
[[Plik:Jan Vermeer van Delft 013.jpg|thumb|right|Obraz [[Jan Vermeer|Johannesa Vermeera]] (ok. 1672)]]
'''Gitara barokowa'''
Zazwyczaj był to instrument o pięciu lub czterech rejestrach (ang. course). Najpopularniejsza odmiana to gitara o stroju A-D-G-B-e, od struny najniższej do najwyższej, co odpowiada strojowi pięciu cieńszych strun gitary klasycznej. Używano podwójnych strun poza najcieńszą E, co dawało w sumie do 9 strun. Struny B i G strojono unisono, natomiast struny D i A były dwoma strunami basowymi (standardowa praktyka w Hiszpanii), dwoma wiolinowymi (we Włoszech) lub rejestr zawierał po jednej z obu typów strun. Dlatego struna A mogła brzmieć wyżej od struny G. Taki strój umożliwiał osiągnięcie charakterystycznej faktury i kontrapunktu. Do zapisu muzyki na gitarę używano często [[tabulatura|tabulatur]]. Różniły się one poważnie od współczesnych. Były odwrócone "do góry nogami" (najniższa struna - najwyższa linia). ▼
Zazwyczaj był to instrument o pięciu lub czterech rejestrach ([[ang.]] course).
=== Wpływy na późniejszą muzykę ===▼
Jednym z pierwszych znanych do dziś kompozytorów na gitarę był Hiszpan [[Gaspar Sanz]], autor m.in. utworu Canarios często wykonywanego dziś na gitarze klasycznej a także znanego z aranżacji zespołu [[Emerson, Lake and Palmer]]. Tworzył on muzykę na gitarę o strunach w wariancie "włoskim" dlatego do wykonania na gitarze klasycznej potrzebna jest odpowiednia transkrypcja, aby uniknąć skoków poszczególnych nut melodii o oktawę (zwłaszcza przy efekcie campanella polegającym na zagraniu kolejnych nut jednej melodii na dwu strunach np. puste struny A i G). Z drugiej strony często zagranie oryginalnej tabulatury na współczesnej gitarze daje bardzo dobre efekty zachowując jednocześnie techniczne walory utworu (palcowanie, gra odpowiednich nut kciukiem), do których kompozytor przywiązywał wagę. Utwory były często podzielone na tzw. diferencias frazy o długości zwykle 12 uderzeń porównywalne do [[falseta|falset]] w muzyce [[flamenco]]. Kolejnymi cechami "zapowiadającymi" muzykę flamenco wspólnymi są rozkłady akcentów, zaczynanie fraz w środku taktu, przeplot taktów w metrum 3/4 i 6/8.▼
▲
=== Znani muzycy ===▼
Posiadaczem gitar barokowych jest [[Julian Bream]] grający na gitarze 4-strunowej w filmie My Life in Music.▼
Do zapisu muzyki na gitarę używano często [[tabulatura|tabulatur]]. Różniły się one poważnie od współczesnych. Były odwrócone "do góry nogami" (najniższa struna - najwyższa linia).
▲Jednym z pierwszych znanych do dziś kompozytorów na gitarę był Hiszpan [[Gaspar Sanz]], autor m.in. utworu Canarios często wykonywanego dziś na gitarze klasycznej a także znanego z aranżacji zespołu [[Emerson, Lake and Palmer]]. Tworzył on muzykę na gitarę o strunach w wariancie "włoskim", dlatego do wykonania na gitarze klasycznej potrzebna jest odpowiednia transkrypcja, aby uniknąć skoków poszczególnych nut melodii o oktawę (zwłaszcza przy efekcie campanella polegającym na zagraniu kolejnych nut jednej melodii na dwu strunach np. puste struny A i G). Z drugiej strony często zagranie oryginalnej tabulatury na współczesnej gitarze daje bardzo dobre efekty, zachowując jednocześnie techniczne walory utworu (palcowanie, gra odpowiednich nut kciukiem), do których kompozytor przywiązywał wagę.
Utwory były często podzielone na tzw. diferencias frazy o długości zwykle 12 uderzeń porównywalne do [[falseta|falset]] w muzyce [[flamenco]]. Kolejnymi cechami "zapowiadającymi" muzykę flamenco wspólnymi są rozkłady akcentów, zaczynanie fraz w środku taktu, przeplot taktów w metrum 3/4 i 6/8.
▲Posiadaczem gitar barokowych jest [[Julian Bream]], grający na gitarze 4-strunowej w filmie My Life in Music.
== Zobacz też ==
| |||