Romuald z Camaldoli: Różnice pomiędzy wersjami

 

=== Żywot świętego ===

 

Prowadził w młodości zwyczajne dla jego stanu życie hulaszcze i pełne uciech. Zmuszony przez swojego ojca Sergiusza do sekundowania w pojedynku był świadkiem, gdy ojciec zabił przeciwnika. To wstrząsnęło Romualdem i postanowił odpokutować czyn ojca. Uciekł do [[klasztor]]u [[benedyktyni|benedyktynów]] [[Święty Apolinary|św. Apolinarego]] w pobliżu [[Rawenna|Rawenny]]. Po trzech latach porzucił [[zakon]]. Przyłączył się do mnicha Maryna, który miał pustelnię na lagunie koło [[Wenecja|Wenecji]]. Obaj udali się wraz z dożą weneckim [[Piotr Orseolo (święty)|Piotrem Orseolo]] na pogranicze Francji i Hiszpanii do opactwa benedyktynów [[Saint-Michel de Cuxa]], gdzie doża założył [[eremita|erem]]. Cesarz [[Otton III (cesarz rzymski)|Otton III]] mianował go [[opat]]em. jednak Romuald porzucił ten urząd i wrócił do Włoch, gdzie w [[1012]] założył w [[Camaldoli]] nowy zakon pustelniczy kamedułów, odznaczający się wyjątkowo surową regułą. Romuald zapoznał się wówczas z pismami i żywotami egipskich ojców pustyni i na tej podstawie stworzył własną wizję życia pustelniczego. Zamieszkał w małej drewnianej celi. Mnisi mieszkali w odosobnionych celach, praktykowali bezwzględne milczenie i ustawiczne posty. Kilkakrotnie jego pustelnia padała ofiarami ataków, a on sam nieudanych zamachów na swoje życie.