Wersja z 06:15, 22 cze 2010 edytuj Belissarius (dyskusja \| edycje) 107 753 edycje →‎Działania: drobne merytoryczne ← poprzednia edycja		Wersja z 06:15, 22 cze 2010 edytuj anuluj edycję Belissarius (dyskusja \| edycje) 107 753 edycje →‎Działania: drobne merytoryczne następna edycja →
Linia 17: We wciąż niezorganizowanym i rozrzuconym po całym niemal Prawobrzeżu Korpusie było zaledwie około 2000 ludzi. Tadeusz Hołówko, który właśnie przybył do Antonin, próbował przekonać generała Michaelisa o niewłaściwości jego poczynań i nawet zobowiązał go do połączenia rozproszonych oddziałów z [[II Korpus Polski w Rosji\|II Korpusem]], który znajdował się wówczas w [[Soroki\|Sorokach]]. Michaelis nie miał zamiaru dotrzymać obietnic. Nadal gubił wojsko w walkach z chłopstwe, bandami i oddziałami [[Armia Czerwona\|Armii Czerwonej]], a gdy na Ukrainę wkroczyły wojska niemieckie przeniósł się do Kijowa, gdzie zaczął rokowania z Niemcami. W tej sytuacji generał [[Aleksander Osiński\|Osiński]], (naczelny dowódca wojsk polskich na Ukrainie) i [[Przemysław Barthel de Weydenthal\|Barta]] postanowili odebrać dowództwo Michaelisowi i uratować resztki III Korpusu. Było już jednak za późno: zaczęły się skoncentrowane ataki bojówek ukraińskich. Najpierw uderzyły na tabory ułańskie pod Pieczarami, potem na trzy szwadrony 7. pułku pod [[Niemirów (obwód winnicki)\|Niemirowem]]. Otoczeni ułani ulegli po któtkiej walce kilkunastotysięcznemu ugrupowaniu przeciwnika i skapitulowali 14 kwietnia. Ukraińcy nie respektowali jednak warunków umowy kapitulacyjnej. Na miejscu zabitych zostało 5 oficerów i 30 ułanów, którzy pierwsi złożyli broń. Reszta – poturbowana – przekazana została w ręce Austriaków<ref>Wacław Lipiński: ''Walka zbrojna o niepodległość'', s.</ref>. ==Kapitulacja==

III Korpus Polski w Rosji: Różnice pomiędzy wersjami