Garbowanie: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
gramat.
m poprawa linków, drobne merytoryczne
Linia 16:
Tak potraktowana skóra ulegała zmiękczeniu, co często pozwalało na jej użycie do celów odzieżowych. Uzyskiwała także zabezpieczenie przed rozkładem i częściową wodoodporność. Metoda ta była stosowana przez tysiąclecia. Wykorzystywana była często we wczesnośredniowiecznej Polsce. [[Indianie]] w celu nadania skórze pożądanych własności, [[wędzenie|wędzili]] ją w dymie jałowcowym. Taka metoda dawała skórę twardą i mniej podatną na przemakanie. Używano także łajna, papki z mózgu i popiołu.
 
DoOprócz [[garbniki|garbników]] mineralnych do garbowania skór stosowano także substancje roślinne - [[garbnikgarbniki roślinne]]i, np. uzyskiwane z [[kora|kory]] [[dąb|dębu]], [[wierzba|wierzby]] (do skór delikatnych) i [[brzoza|brzozy]] (do jasnych skór). Garbowano w kadziach, przesypując skóry warstwami zmielonej kory (kadzie z ok. XIII wieku znaleziono w Nysie i Szczecinie). Skóry przekładano z kadzi do kadzi i moczono w brzeczkach (kąpielach garbarskich) o wzrastającym stężeniu.
 
Rzemiosło to dało nazwę między innymi ulicy Garbary w [[Poznań|Poznaniu]], ze względu na liczne warsztaty garbarzy w tym rejonie w dawnych czasach, a także ulicy Garbarskiej i klubowi sportowemu [[Garbarnia Kraków|Garbarnia]] w [[Kraków|Krakowie]], ulica Garbary i Białoskórnicza (od jednej z metod wyprawiania skór) istnieją we Wrocławiu.