O wolnej woli: Różnice pomiędzy wersjami

Augustyn prowadzi swą refleksję o doskonałości stanu pierwotnej niewinności poprzez analizę obecnego stanu człowieka po grzechu. Mógł on z wielką łatwością zachować swą [[sprawiedliwość]] i [[świętość]], skoro jego potomstwu udaje się przezwyciężyć jej brak:

By wola zwróciła się ku jakiemuś dobru, musi najpierw je dostrzec ''spojrzeniem ducha'' (''intentio animae''). Pośród całej hierarchii bytów, jedynie Bóg zasługuje, by kosztować i cieszyć się w pełni Jego dobrocią (''frui''), byty materialne, jako stojące niżej od człowieka, są po to, by z nich korzystać (''uti'') - co należy to do dziedziny twórczości, jest sprawą artyzmu - i wielbić Boga za nie. Nie mogą same dla siebie jednak być dla człowieka przedmiotem radowania się (''frui'')<ref>Ks. III, 25.72; CCL 29,319; por. W.E. Mann, ''The Inner-Life Ethics'', w: ''The Augustinian Tradition'', G. B. Mathews (red.), Berkley-Los Angeles-London: University of California Press 1999, s. 147-149 ISBN 0-520-20999-0</ref>. Człowiek jest pośrodku, między Bogiem i stworzeniami. Pierwsi rodzice, spojrzeniem ducha (''intentio animi'') dostrzegali własne piękno. Wobec doskonałości i nieskończonego piękna Boga, powinni byli zachować postawę pokornego lekceważenia wobec siebie, by móc w prawdzie kosztować dobroćdobroci i wielkośćwielkości Boga. Jednak zapragnęli jak Bóg, ''radować się własną mocą'' - ''potestate sua frui''. Za radą [[Diabeł|diabła]] uwierzyli w swoją wielkość. Uznali, że mogą stać się równie wielkimi i wspaniałymi, jak Bóg. Unieśli się pychą, która jest początkiem wszelkiego grzechu<ref>ks. III, XXV.76, s. 647; CCL 29, 320 [32-38] ; por. ''Przeciwko manichejczykom komentarz do Księgi Rodzaju'' /''De Genesi contra Manicheos''/, II, 9.12; PL 34, 203</ref>. [[Wolna wola]] jako taka - będąc stworzona przez Boga - jest dobra, jej pożądliwy akt (''avaritia'', ''improba voluntas'', ''cupiditas''), do którego doszło w momencie grzechu, czyli nieuporządkowane zwrócenie się człowieka ku własnej dobroci i dobroci innych stworzeń, Augustyn za [[1. List do Tymoteusza|1 Tm]] 6,10 nazywa ''korzeniem wszelkiego zła'' (ks. 3,17.48).