Pałac Schaumburg: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Palais Schaumburg.JPG|250px|right|thumb|palac Schaumburg - druga siedziba kanclerza Niemiec, [[Bonn]]]]

'''Pałac Schaumburg''' - jest zamkową budowlą powstałą w [[1860]] w [[Bonn]] (Niemcy). Od [[1949]] w budynku znajduje się część urzędu kanclerskiego [[Niemcy|Republiki Federalnej Niemiec]]. Do [[1976]] była to pierwsza siedziba [[Kanclerz]]a Federalnego. [[Pałac]] nazywany był też ''Domem Kanclerskim''. Od [[1999]] pałac służy jako druga siedziba urzedu i zawiera niektóre jego wydziały. Nazwę swą od [[1890]], zawdzięcza palac swojemu drugiemu waścicielowi z książęcego rodu [[Schaumburg-Lippe]]. Położony jest na brzegu [[Ren]]u na południe od [[Willa Hammerschmidt|Willi Hammerschmidt]] - drugiej siedziby [[Prezydent]]a [[Republika|Republiki]].

== Historia ==

== 1860–1939 - własność prywatna ==

Ta późnoklasycystyczna budowla została wzniesiona na zlecenie fabrykanta tekstylnego z Akwizgranu, Aloysa Knopsa (1814–1898). W [[1860]] pałac kupił pochodzący z [[Turyngia|Turyngii]] [[fabrykant]] - obywatel amerykanski - Wilhelm Loeschigk (1808–1887), ktory przesiedlił się z [[Nowy Jork|Nowego Jorku]] do [[Bonn]]. Loeschigk rozbudował pałac dodając między innymi małą okrągłą wieżę. Jego rodzina mieszkała w nim do [[1890]].

W [[1890]] pałac nabył książę Adolf zu [[Schaumburg-Lippe]] (1859–1916), syn panującego księcia [[Adolf I|Adolfa I]]. W tym samym roku książę Adolf ożenił się z ksiezniczką Viktorią Pruską (1866–1929), córką casarza [[Fryderyk III|Fryderyka III]] i cesarzowej Viktorii - młodszą siostrą późniejszego cesarza [[Wilhelm II|Wilhelma II]]. [[Małżeństwo]] to było bezdzietne. Po podróży poślubnej, para książęca wprowadziła się do palacu i w [[1894]] rozbudowała go dodając dwa skrzydła od strony północnej i od wschodu. Pałac został też wyposażony w cenne meble i dzieła sztuki.

Po śmierci ksiecia Adolfa w [[1917]] pałac odziedziczyła wdowa po nim, ale do [[1919]] przebywali w nim angielscy i kanydyjscy żolnierze. Pod koniec 1919 księżna Viktoria sprzedała palac bratankowi swojego zmarłego męża Adolfowi II zu [[Schaumburg-Lippe]], zapewniając sobie jednak w nim dożywotnie mieszkanie i użytkowanie.

W 1927 w "czerwonym salonie" (późniejsza sala gabinetowa), księżna Viktoria poslubila rosyjskiego hochsztaplera Alexandra Zoubkoffa (1900–1936), ktory z powodu wielu oszustw zostal w 1928 wydalony do [[Luksemburg]]a. Rodzina Schaumburg-Lippe odebrała zadłużonej Viktorii prawa do mieszkania w pałacu i spowodowała w pazdzierniku 1929 licytacje całego inwentarza. [[Budynek]] został przeznaczony na biura i mieszkania czynszowe. W [[1936]] pałac przeszedł w równych częściach na wlasność rodzeństwa Adolfa II.

== od 1939 - własność państwowa ==

W [[1939]] Palac Schaumburg został zakupiony za 709.000 przez [[III Rzesza|Trzecią Rzeszę]] i przeznaczony na cele wojskowe podlegał VI okregowi obrony (Wehrkreis VI - Münster).

== po [[1950]] ==

Po zakończeniu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] pałac podlegał brytyjskim wojskowym władzom okupacyjnym i do początku listopada [[1949]] roku znajdowało się w nim dowództwo belgijskich sił zbrojnych. 5 listopada [[1949]] kanclerz Konrad Adenauer zdecydował o przeznaczeniu budowli na swoją rezydencję służbową. Wprowadził się do niej 25 [[listopad]]a [[1949]]. Dwa miesiące później przyjął w palacu pierwszą oficjalną wizytę panstwową [[minister spraw zagranicznych|ministra spraw zagranicznych]] [[Francja|Francji]] [[Robert Schuman|Roberta Schumana]].

W tym samym roku [[Hans Schwippert]] przystosował pałac do funkcji urzędu kanclerskiego - powstał zadaszony wjazd i nowe schody w foyer.

W maju [[1990]] w Pałacu Schaumburg podpisano dokumenty o unii socjalnej gospodarczej i walutowej pomiędzy dwoma wówczas państwami niemieckimi.

Od przeprowadzki rzadu do [[Berlin]]a jest pałac druga jego siedzibą.

== Park ==

Pałacowy [[park]] oprócz zieleńców i ścieżek posiadał kiedyś także liczne cieplarnie oraz duże plantacje owoców, które jednak nie zachowały się.

Sąsiadujacy z pałacem Selvenpark, założony w [[1878]] rownież przez [[F.J.C. Jürgens|F.J.C. Jürgensa]] został w [[1951]] w ramach przebudowy włączony do parku pałacowego przez architekta krajobrazu [[Hermann Mattern|Hermanna Matterna]] na zlecenie [[Konrad Adenauer|Konrada Adenauera]] i w ten sposób częściowo odtworzony.