Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Wychowawcy i przełożeni: poprawa linków |
→Historia: drobne merytoryczne |
||
Linia 30:
W roku 1867, w wyniku kasaty wszystkich zakonów w [[Królestwo Kongresowe|Królestwie Polskim]], seminarium zostało przeniesione do pokarmelickiego klasztoru przy Krakowskim Przedmieściu 52/54, gdzie z drobnymi przerwami (lata 1988-2000) mieści się po dziś dzień. Wiek XX okazał się czasem największych prób. Dynamiczny rozwój seminarium po roku 1919 został przerwany [[II wojna światowa|II wojną światową]], a następnie okresem rządów władzy komunistycznej i Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, która wszelkimi metodami starała się utrudnić życie seminarium, zarówno na płaszczyźnie prawnej przez uniemożliwianie klerykom zdobywania państwowych stopni naukowych oraz powoływanie kleryków do wojska, jak i na drodze inwigilacji życia wewnętrznego seminarium i prywatnego życia samych kleryków. Po roku 1989 seminarium zostały przywrócone wszelkie odmawiane mu wcześniej prawa państwowe oraz swoboda życia wewnętrznego.
W ciągu ponad 300 lat istnienia (co czyni seminarium najstarszą instytucją kształcenia w Warszawie) seminarium dało Kościołowi w Polsce 6 błogosławionych – są to męczennicy okresu II wojny światowej: ks. [[Michał Oziębłowski]], ks. [[Michał Woźniak]], ks. [[Edward Detkens]], ks. [[Zygmunt Sajna]], ks. [[Roman Archutowski]] (rektor okresu wojny), wszyscy beatyfikowani w roku 1999 przez papieża [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] podczas pielgrzymki do Polski oraz bł. ks. [[Jerzy Popiełuszko|Jerzego Popiełuszkę]] (beatyfikowany 6 czerwca 2010), a także kilku biskupów (w tym jednego [[kardynał]]a, [[Aleksander Kakowski|Aleksandra Kakowskiego]], który w latach 1898-1910 był rektorem seminarium). W ciągu tych 300 lat seminarium było kierowane przez
{| class="wikitable"
| |||