'''Konstantyn X Dukas''' (ur. [[1006]], zm. 22/23 maja [[1067]]), [[cesarz]] [[cesarstwo Bizantyńskie|bizantyjski]] od [[1059]].
Konstantyn Dukas pochodził z jednego z bardziej znanych rodów arystokratycznych cesarstwa., Jegoktórego przodkowieczłonkowie znaniwielokrotnie byliuczestniczyli zw tego,przeszłości żew częstobuntach sięi buntowalizamieszkach wewnętrznych. Za panowania [[Konstantyn VII Porfirogeneta|Konstantyna Porfirogenety]] rebelię wszczął [[Konstantyn Dukas]], a za panowania [[Bazyli II Bułgarobójca|Bazylego]] [[Andronik Dukas]] wspierał rebelię [[Bardas Skleros|Bardasa Sklerosa]]. Konstantyn był właśnie jego synem Andronika. WZW 1057 był westarchą, wspierał opozycję armii wschodniej przeciw [[Michał VI Stratiotikos|Michałowi VI StratiotykowiStratiotikowi]], poparł [[Izaak I Komnen|Izaaka I Komnena]], który mianował go proedrosem.
W 1057 uchodził za kandydata do tronu i po abdykacji Izaaka I, mając jego poparcie objął władzę (24 XI 1059). Miał poparcie kręgów administracji cywilnej i dawnych stronników [[Michał I Cerulariusz|Michała Cerulariusza]]. OżenionyJego byłdrugą zżoną siostrzenicąbyła Michała[[Eudoksja CelariuszaMakrembolitsa]], Eudoksjąsiostrzenica Makrembolitsą.[[Michał ByłoCerulariusz|Michała to jego drugie małżeństwoCelariusza]]. Miał z nią sześcioro dzieci: trzech chłopców i trzy dziewczynki. PrzesądziłoWładzę to,otrzymał żedzięki cesarzstaraniom będzie[[Michał przychylnie nastawiony do Kościoła. CesarzemPsellos|Michała został dzięki Michałowi PsellosowiPsellosa]], który wysławia go w swojej ''Kronice''. Mianował swego brata Jana cezarem. Jako cesarz wycofał się z programu reform rozpoczętych przez poprzednika, polegających na wzmocnieniu armii. Praktykował na szeroką skalę wydzierżawianiedzierżawienie podatków i dokonywał sprzedaży urzędów. Zwiększyły się koszty utrzymania aparatu urzędniczego i Kościoła. Podarunkami utrzymywano przyjazne stosunki obcymi plemionami. W 1061 podjęto unicestwionąudaremniono próbę zamachu na cesarza. Cesarstwo nie było w stanie przeciwstawić się ofensywie Turków seldżuckich, którzy zdobyli w 1064 zdobyli [[Ani (państwo)|królestwo Ani]] (Armenia), w 1067 Cezareę. W 1064 Węgrzy zajęli Belgrad. Nie odparto najazdu Uzów<ref>M. Salamon identyfikuje Uzów z Połowcami, P. Schreiner z Pieczyngami. Por. Georg Ostrogorski, ''Dzieje Bizancjum'', Warszawa 1968, s. 281.</ref> na Bałkany (jesień 1064-1065) dokonującdokonujących spustoszeń, azaś w 1066 wybuchło powstanie w Tesalii. Normanowie dokonali podboju Apulii i Kalabrii na południu Italii.
W 1066 Konstantyn zapadł na ciężką chorobę. Po śmierci władzę w imieniu małoletnich syna [[Michał VII Dukas|Michała]] przejęła cesarzowa [[Eudoksja Makrembolitissa]].
