Leonard Piskorski: Różnice pomiędzy wersjami

==Wojna i PRL==

W 1940 r. Piskorski nie był już starszym cechu (był nim Aleksander Weigle), cech został połączony z cechami garbarzy i rękawiczników, a siedziba połączonego cechu mieściła się przy ul. Piaskowej 14<ref>{{cytuj książkę | autor r = Danuta Skowider | rozdział = Rzemiosło warszawskie 1939-1945 | autor1 = Barbara Grochulska | autor2 = Witold Pruss (red.) | tytuł = Z dziejów rzemiosła warszawskiego | wydanie = | wydawca = PWN | miejsce = Warszawa | rok = 1983 | strona = 530 | isbn = 8301032707}}</ref>. W czasie wojny był uwięziony w obozie w [[Niemcy|Niemczech]]. Zakład spłonął w czasie powstania warszawskiego. Po wojnie cech białoskórników nie został odtworzony. Piskorski początkowo był nauczycielem w zawodowej szkole przemysłu skórzanego w [[Wesoła (dzielnica Warszawy)|Wesołej]] koło Warszawy, później był instruktorem w rzemiośle białoskórniczym w garbarni przy miejskim Koedukacyjnym Gimnazjum Skórniczym. Od 1948 r. pracował przez 8 lat w Państwowej Garbarni nr 3 w [[Grodzisk Mazowiecki|Grodzisku]] jako mistrz białoskórniczy, a później kontroler techniczny, m.in. wyprawial skóry dla Zarządu Przemysłu Muzycznego. W ostatnim roku życia pracował w Inwalidzkiej Spółdzielni Galanterii Skórzanej. Przygotowywał do wydania wielojęzykowy słownik terminów białoskórniczych. W latach 50-tych bezskutecznie starał się o uzyskanie zezwolenia na uruchomienie małego zakładu białoskórniczego w okolicach Warszawy.

==Życie prywatne==

Piskorski mieszkał całe życie w Warszawie, początkowo przy ul. Nowy Zjazd, później przy [[Ulica Bednarska w Warszawie|ul. Bednarskiej]], a po wojnie przy [[Ulica Grochowska w Warszawie|ul. Grochowskiej]].