Sebbi z Esseksu: Różnice pomiędzy wersjami

Swithelm, bezpośrednio po zarazie, która spustoszyła kraj w 664, zdecydował się na dokonanie [[apostazja|apostazji]] i powrót do pogańskich wierzeń swych przodków, Sebbi natomiast pozostał wierny religii chrześcijańskiej{{r|bbc}}{{r|bd330}}. Ten konflikt światopoglądowy przyczynił się do szukania przez obu władców protekcji u potężniejszych sąsiadów w [[Mercja|Mercji]] i [[Wessex]]. W wyniku tego, w 665 roku władzę zwierzchnią nad królestwem uzyskał w 665 roku [[Wulfhere z Mercji]]{{r|ency}}, który wysłał swego biskupa [[Jaruman]]a do Essex z misją, której celem było moralne i polityczne wsparcie Sebbi, i nakłonienie Sighere do ponownego chrztu oraz chrystianizacja ludu{{r|bd330}}. Essex zostało wówczas w praktyce zredukowane do rangi terytorium zależnego od Mercji. Faktyczne rządy sprawował Wulwhere, który w tym czasie był najpotężniejszym władcą anglosaskim: kontrolował nie tylko Essex, ale również Wschodnią Anglię, [[Middlesex]], [[Suffolk]], [[Norfolk]], [[Hertford]], [[Cambridge]] oraz część [[Bedford]]{{r|wri}}.

[[Beda Czcigodny|Beda]] w swoim dziele ''[[Historia ecclesiastica gentis Anglorum]]'' wyraża się bardzo pozytywnie na temat panowania Sebbi. Miał to być władca niezwykle pobożny, żarliwie oddający się praktykom religijnym i znany z dawania jałmużny. Uważano, że powinien być biskupem, a nie królem. Postawa Sebbi przyczyniła się do ostatecznego zmarginalizowania dawnych pogańskich wierzeń i do utrwalenia chrześcijaństwa w Essex{{r|hist1}}.

W 694 roku, w trzydziestym roku swego panowania, Sebbi zdecydował się abdykować{{r|ency}}. Prawdopodobnie przyczyniła się do tej decyzji przyczyniła się jego poważna choroba, zmarła też jego żona, która wcześniej sprzeciwiała się tym planomabdykcji{{r|bd49}}{{r|mon}}. Zdecydował sięPostanowił wstąpić do zakonu w Londynie i resztę życia poświęcić Bogu{{r|ency}}{{r|sai}}{{r|bd49}}.