{{Dopracować|podać źródła, dodać linki wewnętrzne, poprawić styl}}'''Jaskinia [[Platon]]a''' jest to metaforyczne przedstawienie ludzi w ziemskim świecie oraz wpływ idei na ten świat. Obraz ten przedstawiony jest w jednym z platońskich dialogów pod tytułem "[[Państwo (dialog)|Politea]]" (nazywanym również Państwem) w VII księdze. Przedstawia uwięzionych w jaskini ludzi, skrępowanych łańcuchami, którzy oglądają jedynie cienie (zjawiska) prawdziwej rzeczywistości. Przebywają oni w ciemnościach na końcu, w głębi, jaskini. Ich twarze zwrócone są w stronę ściany na którą padają cienie rzeczy które znajdują się przed ogniskiem, zapalonym powyżej nich. Dno jaskini w którym znajdują się ludzie to świat doczesny w jakim żyjemy. Łańcuchy które krepują ludzi to rzeczy, sprawy, które nas wiążą ze światem doczesnym. Cienie natomiast, które widzą Ci ludzie są odbiciem prawdziwej idei. [[Platon]] uważał, że tylko dzięki wyzwoleniu się z łańcuchów tj. od spraw życia doczesnego, jesteśmy w stanie poznać prawdę wyższą, czyli świat idei. Dusza ludzka jest w stanie po przez anamnesis, czyli przypomnienie dojść do świata idei.
