Szymon z Montfort (starszy): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Mathiasrex (dyskusja | edycje) kat. |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 9:
W [[1204]] r., po bezpotomnej śmierci Roberta z Baumont, 4. earla Leicester, brata matki Szymona, Amicia de Baumont odziedziczyła połowę jego posiadłości, wraz z prawem do tych związanych z tytułem earla Leicester. Podział ziem dokonał się w [[1207]] r. - prawo do tytułu earla przypadło Amicii i Szymonowi. [[Jan bez Ziemi]], który wcześniej uznał prawo Szymona do tytułu, przejął jednak wspomniane posiadłości w lutym i skonfiskował związane z nimi prawa jako poddanemu toczącego wojnę z królem Anglii, Filipa II Augusta. Dopiero w [[1215]] r. ziemie te przeszły, jako dzierżawa, w ręce siostrzeńca Szymona, Ranulfa, 4. earla Chester.
Postawa Szymona podczas IV krucjaty na tyle wzbudziła zaufanie Innocentego III, że papież powierzył Montfortowi dowództwo wojskowe w krucjacie przeciwko albigensom ([[1209]]), którzy dominowali na obszarach otaczających [[Tuluza|Tuluzę]], [[Carcassonne]], [[Albi (Tarn)|Albi]] i [[Béziers]]. Miejscowi władcy sprzyjali ruchowi albigensów, krucjata przerodziła się więc szybko w podbój [[Langwedocja|Langwedocji]] przez feudałów z północy. Walki charakteryzowały się wyjątkowym okrucieństwem i bezwzględnością: dokonywano rzezi ludności całych miast. W samym Béziers zabito 20 000 mieszkańców. Słynne ''Zabijcie wszystkich, Bóg rozpozna swoich'' przypisywane jest duchowemu przewodnikowi krucjaty, papieskiemu legatowi, biskupowi [[Arnaud Amaury|
Po szybkim zdobyciu Béziers i Carcassonne Szymon został wyznaczony namiestnikiem [[hrabstwo Tuluzy|hrabstwa Tuluzy]], jednak po upływie czterdziestodniowego okresu, na jaki wyznaczona była krucjata, większość krzyżowców powróciła do domu i dalsze zdobycze stały się trudniejsze. Mimo to, Szymon w ciągu kilku lat dokonał podboju całej Langwedocji. Decydujące znaczenie miała [[bitwa pod Muret]] w [[1213]] r., gdzie Montfort pokonał znacznie większą armię [[Rajmund VI z Tuluzy|Rajmunda VI]] hrabiego Tuluzy i wspomagającego go szwagra i zarazem [[suweren (feudalizm)|suweren]]a, [[władcy Aragonii|króla Aragonii]], [[Piotr II Katolicki|Piotra II]], który zginął w bitwie. Sukces Szymona, którego konsekwencją, jak się w przyszłości okazało, był kres wpływów aragońskich i kastylijskich w południowej Francji, przyniósł mu nagrodę w postaci przyznania przez [[IV sobór laterański]] wszystkich ziem Rajmunda VI. Szymon z Montfort przyjął w [[1215]] r. tytuły hrabiego Tuluzy, wicehrabiego Béziers i Carcassonne oraz diuka [[Narbonne|Narbonny]].
Linia 17:
Sukcesor Szymona i współuczestnik podboju, syn [[Amalryk z Montfort|Amaury]], próbował przeciwstawiać się ofensywie Rajmundów, wkrótce jednak musiał się wycofać i przekazał swe prawa do terenów Langwedocji królom Francji.
Szymon z Montfort pozostawił po sobie pięcioro potomstwa: trzech synów - [[Amalryk z Montfort|
[[Kategoria:Francuscy wojskowi]]
| |||