Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy: Różnice pomiędzy wersjami

|e-teatr_id =

}}

 

Gdy otwierano go jako teatr-operę w 1842 roku, w ogromnych kolejkach doszło do awantur i wybijania szyb, a próbujące okiełznać tłumy chętnych wojsko nie dało sobie rady. Przez pierwsze sto lat teatr operował na zasadzie obsługi gościnnej/ [[impresariat]]u. Oferowano zarówno przedstawienia teatralne, jak i operowe i [[operetka|operetkowe]].

 

Od 1933 roku uruchomiono w Legnicy stały [[teatr wielodziałowy]], kierowany przez [[intendent]]a, który nadal wystawiał sztuki teatralne oraz przedstawienia operowe i operetkowe. W teatrze odbywało się ok 320 spektakli rocznie, które oglądała systematycznie ok 500-osobowa widownia. Są różne dane na temat pojemności ówczesnej widowni, posiadano w sumie ok. 800 miejsc wraz ze stojącymi. Kres opery i teatru nastał w 1944 roku w związku z powołaniem większości aktorów do wojska.

 

Zaraz po [[II wojna światowa|II wojnie światowej]] budynek teatru splądrowali żołnierze [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]], wynosząc wszystko co nie było trwale przymocowane, nawet kurtynę. Około 1975 roku w trakcie chaotycznej przebudowy zniszczono zabytkowy charakter [[neoklasycyzm|neoklasycystycznych]] wnętrz.

 

Od lat 70. XX w. w murach dawnego teatro-opery funkcjonuje teatr państwowy, wystawiający przedstawienia dramatyczne. Proponowano przywrócenie wystawiania przedstawień operowych na zasadzie impresaryjnej.