Superpozycja (okrętownictwo): Różnice pomiędzy wersjami

Termin ten używany jest najczęściej w stosunku do wież lub dział tego samego [[kaliber broni|kalibru]], umieszczonych w płaszczyźnie symetrii kadłuba, stanowiących [[Artyleria okrętowa|artylerię]] główną okrętu. Rozmieszczenie dział w superpozycji ma kilka zalet, przede wszystkim umożliwia większej liczbie dział strzelanie w kierunku burt ([[salwa burtowa]]), jak i w kierunku dziobu lub rufy okrętu. Tym samym pozwala na zmniejszeniebardziej liczbyracjonalne wykorzystanie dział lub zmniejszenie ich liczby bez redukcji mocy bojowej okrętu. Ponadto umożliwia skrócenie długości okrętu w stosunku do układu, w którym wszystkie wieże dział umieszczone są w osi podłużnej na jednym poziomie. W przypadku dział w odkrytych lub półodkrytych stanowiskach zwykle zachodzi jednak potrzeba stosowania osłon, chroniących dolne stanowisko przed skutkami podmuchu wystrzału z górnego działa.

Umieszczanie dział w superpozycji pojawiło sięwprowadzono przed I wojną światową, początkowo na pancernikach, następnie także na okrętach innych klas. Pierwszym okrętem z takim rozmieszczeniem artylerii na rufie, lecz dwóch kalibrów, był francuski pancernik "Henri IV"<ref name=klim/> wodowany w 1899<ref>Roger Chesneau, Eugène Kolesnik (red.): ''Conway's All the World's Fighting Ships, 1860-1905'', Conway Maritime Press, London, 1979, ISBN 0-85177-133-5, s.295</ref>. Testy takiego rozmieszczenia prowadzono w 1907 w USA na [[monitor (okręt)|monitorze]] USS "Florida", po czym pierwszymi okrętami z artylerią główną w superpozycji stały się amerykańskie [[pancerniki typu South Carolina]], projektowane od 1905 i wodowane w 1908 (pierwsze amerykańskie [[drednot]]y)<ref name=klim/>. PoUkład Itaki wojniebył światowejnastępnie układstosowany tenna stałlicznych sięinnych dominującyokrętach, w konstrukcji okrętów. Zanikł dopiero stopniowoa po III wojnie światowej, wraz ze zmniejszeniemstał się rolidominujący [[artyleriaw okrętowa|artylerii okrętowej]] i liczby działkonstrukcji na okrętachokrętów. Po raz pierwszy działa w superpozycji na niszczycielach zastosowano na dziobie na brytyjskich liderach typu ''Parker'' z 1916, a na dziobie i rufie na [[Niszczyciele typu V/W|typie V/W]] z 1917<ref>Robert Gardiner (red.), ''Conway's All the World's Fighting Ships: 1906-1921''. Annapolis: US Naval Institute Press, 1985, ISBN 0-87021-907-3, s. 80-82</ref>. Umieszczanie dział w superpozycji zaczęło stopniowo zanikać dopiero po II wojnie światowej, wraz ze zmniejszeniem się roli [[artyleria okrętowa|artylerii okrętowej]] i liczby dział na okrętach. Sporadycznie stosowano trzy wieże lub działa głównego kalibru w superpozycji, np. w krążownikach typu [[krążowniki lekkie typu Dido|''Dido'']].