Powstanie Nian: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
poprawa linków
m →‎Tło i przyczyny: poprawa linków
Linia 29:
Przyczyny powstań w Chinach w drugiej połowie XIX w. były wszędzie podobne: niedowład i rozprzężenie władzy, która nie była w stanie ani zapobiec, ani złagodzić skutków klęsk żywiołowych, a jej skorumpowani urzędnicy swoją chciwością pogarszali tylko sytuację. Zarówno [[Osiem Chorągwi|mandżurskie wojska chorągwiane]] jak i [[Armia Zielonej Flagi|pomocnicze oddziały chińskie]] były zdemoralizowane i nieskuteczne, nie były więc w stanie stłumić rebelii w zarodku i nie dopuścić do ich rozprzestrzeniania się. Niestabilność gospodarczą wywołaną klęskami żywiołowymi oraz eksplozją demograficzną w XVIII w. pogarszała konkurencja nowych towarów z Zachodu, odpływ srebra związany z handlem opium oraz wysokimi odszkodowaniami (efektem przegranych wojen z zachodnimi mocarstwami)<ref name="fenby">{{cytuj książkę|nazwisko=Fenby|imię=Jonathan|tytuł=Modern China. Rise and Fall of a Great Power|wydawca=HarperCollins|miejsce=New York|data=2008|isbn=978-0-06-166116-7}}</ref>.
 
Nian wywodzili się z terenów na północ od [[Huai He|rzeki Huai]] (tzw. Huaibei), pogranicza [[Anhui]], [[Henan]]u i [[Jiangsu]], terenu często nawiedzanego przez powodzie i susze. Ich powstanie związane było z stłumioną w 1804 rebelią sekty1805 [[StowarzyszeniePowstanie Białego Lotosu|rebelią sekty Białego Lotosu]]. Dokładny czas początku operacji ''nian'' jest trudny do ustalenia, od późnej ery [[Kangxi]] do - bardziej prawdopodobnej - daty ok. 1805<ref name="perry">{{cytuj książkę|nazwisko=Perry|imię=Elizabeth J.|tytuł=Rebels and Revolutionaries in North China, 1845-1945|wydawca=Stanford University|miejsce=Stanford, CA|data=1980|isbn=0-8047-1055-4}}</ref>. Pozostałości rozformowanych antyrebelianckich milicji tworzyły wpierw lokalne bandy (zwane ''nian''), by przekształcić się w pół-zorganizowaną siłę paramilitarną, przywódców lokalnych społeczności, w szczególności przemytników soli. Proceder ten kwitł ze względu na krzyżujące się w północnym Anhui drogi handlowe i różnice w cenach oraz w zezwoleniach na produkcję i sprzedaż soli w sąsiednich prowincjach i powiatach. W okresie od lat 20. do 50. XIX w. bandy takie operowały z typowych dla obszaru ufortyfikowanych wsi i były mocno związane z lokalnymi społecznościami, w odróżnieniu od powstańców Białego Lotosu brakowało im jednak ideologii i poczucia tożsamości i wspólnoty. Także władze, po kolejnej rebelii Białego Lotosu z 1813, szczególnie wyczulone na działalność sekt, starannie rozróżniały między tymi grupami, oskarżając ''nian'' jedynie o bandytyzm<ref name="perry" />. Dodatkowym czynnikiem był powszechny na tych terenach zwyczaj zabijania żeńskich noworodków, co powodowało poważne zaburzenie struktury płci: ok. 20% młodych mężczyzn nie mogło znaleźć żon; tworzyli grupę niestabilną, słabo związaną rodzinnie i potencjalnie "wybuchową"<ref name="spence">{{cytuj książkę|nazwisko=Spence|imię=Jonathan|tytuł=Search for Modern China|wydawca=Norton|miejsce=New York|data=1990|isbn=0393027082}}</ref>.
 
Katastrofalne powodzie z lat 1851-55, w wyniku których [[Huang He]] zmieniła bieg i zamiast na północ od półwyspu [[Szantung (półwysep)|Shandong]] wpadała do morza na południe od niego, były momentem zwrotnym, który doprowadził do przekształcenia się lokalnych band ''nian'' w ogólny ruch Nian. W związku z marszem na północ [[Powstanie tajpingów|powstańców taipingowskich]], lokalni urzędnicy zachęcali do tworzenia milicyjnych sił samoobrony; w odróżnieniu jednak od prowincji południowych lokalni posiadacze ziemscy nie byli chętni do ich organizacji. Natomiast wiele wsi (często ufortyfikowanych) posiadało własne oddziały, pod dowództwem klanowych przywódców, którzy często zostawali dowódcami band<ref name="chc">{{cytuj książkę|nazwisko=Fairbank|imię=John K.|tytuł=The Cambridge History of China|wydawca=Cambridge University Press|miejsce=Cambridge|data=1980|nazwisko2=Liu|imię2=Kwang-Ching|tom=12|tytuł tomu=Late Ch'ing, 1800-1911}}</ref>.