Edmund Różycki: Różnice pomiędzy wersjami

'''Edmund Różycki''' (ur. [[13 stycznia]] [[1827]] na Wołyniu – zm. [[1893]] [[Kraków]]) – generał powstania styczniowego, pułkownik armii rosyjskiej, dowódca [[powstanie styczniowe |powstania styczniowego]] na [[Wołyń|Wołyniu]] i [[Podole|Podolu]].

Był synem [[powstanie listopadowe|powstańca listopadowego]] [[Karol Różycki|Karola Różyckiego]]. Jego ojciec udał się na emigrację zostawiając syna pod opieką znajomych. W [[1840]] Rosjanie odkryli jego tożsamość i z rozkazu cara został wcielony w [[Sankt Petersburg|Sankt Petersburgu]]u do korpusu kadetów. Walczył na Kaukazie z powstaniami górali, w czasie [[wojna krymska|wojny krymskiej]] odznaczył się męstwem. Został udekorowany wieloma orderami rosyjskimi i dostał złotą szablę "za chrabrost". W dowód uznania wysłany do akademii wojskowej w [[Sankt Petersburg|Petersburgu]], która ukończył w [[1854]]. Po zakończeniu akademii pułkownik i dowódca pułku. W [[1858]] wziął urlop z wojska i pojechał do [[Paryż|Paryża]]a, gdzie zafascynował się [[Andrzej Towiański|towianizmem]].

W [[1861]] z pobudek patriotycznych zwolnił się z wojska. W połowie [[1862]] wszedł do konspiracji [[czerwoni|czerwonych]] w [[Kijów|Kijowie]]. [[Komitet Centralny Narodowy]] mianował go naczelnikiem Wydziału Prowincjonalnego na Rusi. Po wybuchu powstania [[8 maja]] [[1863]] zformował 850 osobowy oddział jazdy wołyńskiej tzw. Wołyńczyków. Planował przebicie się w stronę Królestwa. Zajął Lubar i [[Połonne]]. Na trasie pochodu tej formacji dochodziło do manifestacji i zbratania się chłopów ruskich z polską szlachtą. Wzorem swojego ojca odczytywał we wszystkich wsiach [[Manifest 22 stycznia|manifest uwłaszczeniowy]] [[Rząd Narodowy (powstanie styczniowe)|Rządu Narodowego]]. [[26 maja]] [[1863]] odniósł jedno z największych zwycięstw tego powstania w [[bitwa pod Salichą|bitwie pod Salichą]], gdzie jego oddział zmiażdżył przeważającą liczebnie piechotę rosyjską. [[28 maja]] złożył broń na granicy z [[Galicja|Galicją]], chroniąc swoich żołnierzy przed internowaniem. [[10 lipca]] [[1863]] Rząd Narodowy mianował go Naczelnym Dowódcą powstania na ziemiach całej Rosji w randze generała. W [[1864]] pojechał z misją dyplomatyczną rządu do [[Stambuł|Stambułu]]u. Po upadku powstania osiedlił sie w [[Paryż]]u i działał w organizacjach niepodległościowych.

[[Kategoria{{DEFAULTSORT:Generałowie powstania styczniowego|Różycki, Edmund]]}}

[[Kategoria:Członkowie władzGenerałowie powstania styczniowego na ziemiach zabranych|Różycki, Edmund]]

[[Kategoria:CzłonkowiePolacy stronnictwa– czerwonych|Różycki,oficerowie EdmundImperium Rosyjskiego]]

[[Kategoria:UczestnicyPolscy wojenuczestnicy kaukaskichwojny krymskiej 1853-1859 (strona rosyjska)|Różycki, Edmund]]

[[Kategoria:urodzeniUrodzeni w 1827|Różycki, Edmund]]

[[Kategoria:zmarliZmarli w 1893|Różycki, Edmund]]