Rajtaria: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Bibliografia: drobne merytoryczne |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 16:
W walce rajtaria stosowała taktykę zwaną [[karakol]]em. Król szwedzki [[Gustaw II Adolf]] po doświadczeniach w walce z husarią polską jako pierwszy użył rajtarii na dużą skalę w roli typowej dla kawalerii, stosując gwałtowne uderzenie zwartej masy rajtarów walczących rapierami i pistoletami w bezpośrednim zwarciu z przeciwnikiem ([[szarża]]). Od tego czasu rajtaria szwedzka, a następnie także innych państw, stosowała oba rodzaje taktyki (karakol i szarżę).
W czerwcu [[1632]] roku [[Rosja]] przystąpiła do formowania pułku rajtarii na [[Wojna polsko-rosyjska 1632-1634|wojnę z Polską]]. Rosyjscy rajtarzy, którzy zaciągani byli spośród [[dzieci bojarskie|dzieci bojarskich]] lub [[dworianie|dworian]], posiadali konie na własność, ale ekwipunek (2 [[pistolet]]y, [[rapier]] lub [[szabla]], [[Zbroja płytowa|napierśnik]] i [[hełm]]) otrzymywali od cara. Miesięczny żołd wynosił 3 [[rubel|ruble]] i 2 ruble na paszę dla konia.
Lekka rajtaria była używana zarówno w walce, jak i do zadań łupieżczo-pacyfikacyjnych w większości armii zachodnioeuropejskich. Stąd po okresie wojen polsko-szwedzkich w połowie [[XVII wiek]]u słowo "rajtar" stało się w [[Polska|Polsce]] synonimem rabusia, grabieżcy.
| |||