Nicolas Jean de Dieu Soult: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Luckas-bot (dyskusja | edycje) m robot dodaje: fi:Jean-de-Dieu Soult |
poprawa linków |
||
Linia 19:
To jeden z tych napoleońskich marszałków, którzy wsławili się bezgraniczną odwagą, ale i bezwzględną łupieżczością. Wyśmienity wykonawca rozkazów i dowódca nawet dużej jednostki, choć kiepski [[taktyka (wojskowość)|taktyk]]. Jego [[Anglia|angielski]] przeciwnik, [[Arthur Wellesley|książę Wellington]], powiedział o nim, że świetnie potrafi ustawić swoich żołnierzy w szyku i wyprowadzić na plac boju, ale potem już kompletnie nie wie, co z nimi dalej robić. Opinia to może przesadzona, gdyż Soult potrafił samodzielnie wygrywać bitwy, ale zdarzały mu się i takie porażki jak pod Albuherą ([[1811]]), gdzie po wzorowym wyprowadzeniu wojsk na pozycje i oskrzydleniu przeciwnika, następne rozkazy prowadziły do porażki. Skierowane do dowódcy [[ułan]]ów [[Legia Nadwiślańska|Legii Nadwiślańskiej]], pułkownika [[Jan Konopka|Konopki]], wezwanie marszałka: "Pułkowniku, ratuj honor Francji" spowodowało, że ''los infernos picadores'' ([[język hiszpański|hiszp]]: piekielni [[lansjer (kawaleria)|lansjerzy]]) uratowali ten honor, rozbijając (co nikomu innemu się nie udało w czasie wojen napoleońskich) czworoboki angielskiej piechoty, ale armia musiała się wycofać.
Wstąpił do francuskiej armii w wieku szesnastu lat. Początki służby wojskowej nie zapowiadały wielkiej kariery Soulta. Pierwsze lata wojaczki tak bardzo dały mu się we znaki, że postanowił opuścić wojsko i zostać piekarzem. Na szczęście dla niego, rodzina uważała to za deklasację (ojciec był [[notariusz]]em) i zmusiła do powrotu w szeregi armii. [[rewolucja francuska|Rewolucja Francuska]] zastała go jako żołnierza piechoty stacjonującego w [[Strasburg]]u. W [[1792]] roku awansował do stopnia [[sierżant]]a<ref name="tis">{{Cytuj pismo |czasopismo = [[Taktyka i Strategia]]|odpowiedzialność = Wojciech Zalewski – redaktor naczelny|oznaczenie = 2/2008 (26)|tytuł = Albuera 1811. Krwawe Wzgórza | autor = Tomasz Rogacki |strony = 11|wydawca = Taktyka i Startegia |rok = 2008 |issn = 1640-2456 |język = pl}}</ref>). Ciągłe wojny z kolejnymi koalicjami nieprzyjaciół dały możliwość wykazania się odwagą i umiejętnościami młodemu podoficerowi. Za zasługi w [[bitwa pod Fleurs|bitwie pod Fleurs]] ([[1794]]) generał [[François Joseph Lefebvre|Lefebvre]] (późniejszy kolega marszałek), mianował go [[Generał (wojsko)|generałem]] brygady . Przez następne lata brał udział w wojnach na terenie [[Niemcy|Niemiec]]. W [[1799]] r. został generałem dywizji. W czasie oblężenia [[Genua|Genui]] dostał się do niewoli. [[Napoleon Bonaparte|Napoleon]] powierzył mu w latach [[1800]]-[[1802]] dowództwo wojsk w [[Królestwo Sycylii|Królestwie Sycylii]]. W [[1803]] roku został dowódcą obozu pod Saint-Omer. Marszałkiem cesarstwa Soult został z pierwszej nominacji, z okazji koronacji Napoleona na cesarza [[Francuzi|Francuzów]] w [[1804]] r. Prestiż marszałka wzrósł po [[bitwa pod Austerlitz|bitwie pod Austerlitz]] ([[1805]]), gdzie dowodził centrum wojsk francuskich i wzorowo wykonując rozkazy cesarza przyczynił się do zwycięstwa. Świetnie spisał się również pod [[bitwa pod Jeną-Auerstedt|Jeną-Auerstedt]] ([[1806]]). Kampania [[1807]] roku w [[Księstwo Warszawskie|Polsce]] była dla niego wojskowo mniej udana.
W [[1808]] roku odniósł zwycięstwo pod Gamonal, co pozwoliło wojskom francuskim ruszyć na [[Burgos (Hiszpania)|Burgos]]. Po długim pościgu za angielskimi wojskami dowodzonymi przez gen. Moore [[20 stycznia]] [[1809]] roku zdobył La Cournę. Po wkroczeniu do [[Portugalia|Portugalii]] zdobył [[Oporto]]. W wyniku potyczek z gen. Wallesley'em został zepchnięty do [[Hiszpania|Hiszpanii]]. W [[1810]] roku dowodził wyprawą do [[Andaluzja|Andaluzji]], gdzie oblegał [[Kadyks]]. W [[1813]] roku został mianowany dowódcą gwardii Napoleona. Po klęsce króla Józefa pod Vittorią udał się znów do Hiszpanii. Po nieudanych próbach zdobycia San Sebastian i Pampeluny doszło do bitwy pod Tuluzą.
| |||