John Bercow: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m robot dodaje: simple:John Bercow |
m poprawa linków |
||
Linia 23:
Własną karierę polityczną rozpoczął w 1986 w samorządzie lokalnym, jako członek rady londyńskiej dzielnicy [[Lambeth]]. Już rok później został wiceprzewodniczącym klubu radnych Partii Konserwatywnej w tym gremium. Od 1995 pracował jako specjalny doradca dla ministrów w rządzie [[John Major|Johna Majora]]. Jego pracodawcą był wtedy [[Jonathan Aitken]], a potem [[Virginia Bottomley]]. W 1997 został wybrany do [[Izba Gmin|Izby Gmin]].
W 2001, gdy liderem opozycji był [[Iain Duncan Smith]], Bercow został powołany do kierowanego przez niego [[gabinet cieni|gabinetu cieni]], gdzie najpierw pełnił funkcję "cienia" naczelnego sekretarza skarbu, a następnie ministra pracy i emerytur. Już w 2002 na własne życzenie powrócił do grona [[backbencher|backbencherów]], po tym jak wbrew dyscyplinie partyjnej poparł rządowy projekt ustawy umożliwiającej [[homoseksualizm|homoseksualistom]] adopcję dzieci<ref>''[http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/politics/2396213.stm Tory resigns over adoption vote]'', BBC News, 2002-11-04 [dostęp 2010-07-09]</ref>. W 2003 nowy lider partii [[Michael Howard]] ponownie powołał go do gabinetu cieni jako ministra ds. rozwoju międzynarodowego, jednak Bercow szybko popadł w konflikt z Howardem i w 2004 został odwołany z tego stanowiska<ref>''[http://www.guardian.co.uk/politics/2009/jun/22/john-bercow-profile Profile: Commons Speaker, John Bercow]'', guardian.co.uk, 2009-06-22 [dostęp 2010-07-09]</ref>. Od tego pozostawał raczej na marginesie swojej partii, a w mediach pojawiały się nawet plotki, iż rozważa przejście do [[Partia Pracy (Wielka Brytania)|Partii Pracy]]<ref>''[http://conservativehome.blogs.com/torydiary/2007/07/bercow-defectio.html Bercow defection is expected at time of maximum embarrassment]'', conservativehome.blogs.com, 2007-07-14 [dostęp 2010-07-09]</ref> . Ostatecznie Bercow pozostał w szeregach torysów, choć (za zgodą władz partyjnych) przyjął od [[Gordon Brown|Gordona Browna]] propozycję zasiadania w rządowym zespole doradczym ds. dzieci z problemami z porozumiewaniem się. Bercow motywował to względami osobistymi - jeden z jego synów jest dzieckiem [[
Po rezygnacji [[Michael Martin|Michaela Martina]] z funkcji spikera Izby Gmin, w atmosferze skandalu związanego z nadużywaniem przez członków Izby prawa do zwrotu z publicznej kasy wydatków ponoszonych w związku z wypełnianiem mandatu, Bercow zgłosił swoją kandydaturę na nowego spikera. Zrobił to wbrew kierownictwu własnej partii, które popierało [[George Young (polityk)|George'a Younga]]. Dość nieoczekiwanie wygrał wybory<ref>''[http://news.parliament.uk/business/news/2009/06/election-of-the-speaker-latest/ Election of the Speaker: Latest]'', parliament.co.uk, 2009-06-22 [dostęp 2010-07-09]</ref> dzięki głosom Partii Pracy, która - nie mając szans na przeforsowanie na to stanowisko polityka z własnych szeregów - postanowiła poprzeć outsidera z lewego skrzydła Partii Konserwatywnej, skłóconego z jej przywódcami. W maju 2010, na inauguracyjnym posiedzeniu parlamentu nowej kadencji, uzyskał reelekcję na urząd spikera.
| |||