Ludwik Ćwikliński: Różnice pomiędzy wersjami

Był synem organisty kościelnego Wojciecha i Cecylii z Buszkiewiczów. Ukończył gimnazjum w Gnieźnie ([[1870]]), następnie studiował filologię klasyczną, historię starożytną i slawistykę na [[Uniwersytet Wrocławski|Uniwersytecie Wrocławskim]] (1870-71) oraz filologię klasyczną, historię starożytną i historię filozofii na uniwersytecie w [[Berlin]]ie (18701871-1873). W Berlinie jednym z jego wykładowców był [[Theodor Mommsen]]. W 1873 na podstawie pracy ''Quaestiones de tempore, quo Thucydides priorem historiae suae partem composuerit'' obronił doktorat na uczelni berlińskiej. Pracował jako nauczyciel historii i języków starożytnych w gimnazjum w Berlinie (do 1875). W [[1876]] został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego; wykładał filologię klasyczną, archeologię i historię starożytną; kierował II Katedrą Filologii Klasycznej. W [[1879]] otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, dwukrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału HumanistycznegoFilozoficznego (1883/1884, 1891), był prorektorem (1894/1895) i rektorem (1893/1894) Uniwersytetu Lwowskiego. W latach 1876-1902 kierował jednocześnie Komisją Egzaminacyjną dla kandydatów na nauczycieli szkół średnich, a 1879-1902 był konserwatorem zabytków przedhistorycznych w Urzędzie Konserwatorskim we Lwowie. Pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Kursów Akademickich dla kobiet (1896-1899). Wsparł kandydaturę [[Tadeusz Wojciechowski (historyk)|Tadeusza Wojciechowskiego]] na stanowisko kierownika Katedry Historii Polski na Uniwersytecie Lwowskim (1881); redagował czasopismo "Eos" (1894-1901).

W latach [[1899]]-[[1902]] sprawował mandat posła do parlamentu austriackiego. W 1902 przeniósł się do [[Wiedeń|Wiednia]], gdzie pracował naukowo w Instytucie Archeologicznym. Był jednocześnie kierownikiem Sekcji Szkół Wyższych w Ministerstwie Oświaty Austrii, a w latach 1917-19191918 pełnił funkcję ministra oświaty. Ze stanowiska ministra wspierał naukę i szkolnictwo polskie w CieszyńskimCieszyńskiem i Małopolsce. Po powrocie do kraju (1919) osiadł w Poznaniu. W [[1920]] prowadził wykłady z filologii klasycznej na [[Uniwersytet Wileński|Uniwersytecie Wileńskim]], a w [[1928]] został mianowany profesorem honorowym [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza|Uniwersytetu Poznańskiego]]. Odebrał doktoraty ''[[Doctor honoris causa|honoris causa]]'' uniwersytetów we Lwowie, Poznaniu oraz [[Uniwersytet Jagielloński|Jagiellońskiego]] w Krakowie.

W [[1893]] został powołany na członka-korespondenta, a w [[1904]] na członka czynnego [[Polska Akademia Umiejętności|AU]] (późniejsza PAU). Był również członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1892 członek-korespondent, 1928 członek honorowy), członkiem-założycielem (1893) i wieloletnim prezesem (1893-1939) Polskiego Towarzystwa Filologicznego (''Societas Philologa'', od 1919 r. ''Societas Phililoga Polonorum'', czyli Polskie Towarzystwo Filologiczne), członkiem Instytutu Archeologicznego w Wiedniu (od 1902), członkiem Czeskiej Akademii Umiejętności (od 1903), członkiem honorowym Towarzystwa Filozoficznego w Wiedniu (1903). W [[1929]] organizował Zjazd Filologów Klasycznych Krajów Słowiańskich w Poznaniu. Po wybuchu wojny był więziony w obozie koncentracyjnym, następnie przebywał w szpitalu sióstr Elżbietanek w Poznaniu, a pod koniec życia w krakowskim klasztorze ojców Kapucynówkapucynów, zamienionym na szpital-schronisko dla starców.

W pracy naukowej zajmował się historiografią i poezją grecką, odkryciami archeologicznymi oraz literaturą polsko-łacińską. Analizując ''Wojnę peloponeską'' [[Tukidydes]]a uznał, że pewne części dzieła - opisujące wojny sycylijskąarchidamejską i archidamejskąsycylijską - stanowiły pierwotnie odrębne opracowanie. Wskazał również pozostające bez związku z całością tekstu fragmenty traktatu [[Ksenofont]]a o dochodach państwowych; uznał je za notatki, robione przez autora na marginesie. Badał przekłady [[Homer]]a, szczególnie na język polski. Przygotował pierwsze kompletne wydanie dzieł [[Klemens Janicki|Klemensa Janickiego]] (''Clementiis Janicii poetae laureatis carmina'', 1930); ustalił, że Janicki otrzymał laur poetycki nie z rąk [[papież Paweł III|papieża Pawła III]], ale od przedstawiciela [[Republika Wenecka|Republiki Weneckiej]] Marco Antonio Contariniego. Prowadził badania archeologiczne we Włoszech (1875-1876) i Grecji, zajmował się odkryciami [[Heinrich Schliemann|Heinricha Schliemanna]] (artykuł ''Homer, Schliemann i Mykeny'', 1879).

* ''DieÜber die Entstehungsweise des zweiten TeilsTheiles der thucydideischenThukydideischen Geschichte'' (1877)

* KrzysztofW. KrólczykLeitsch, ''LudwikLudwig Ćwikliński (1853-19421943), Sektionchef und Minister im k.k. Ministerium für Kultus und Unterricht'', [w:] W. Leitsch, S. Trawkowski, ''NowyPolen im alten Österreich. Kultur und FilomataPolitik'', r.Wien XIV,– 2010,Köln – zeszytWeimar 21993, s. 8356-9478