Okręty podwodne projektu 705: Różnice pomiędzy wersjami

Wstępny projekt okrętów ''705'' ukończono w 1962 roku, projekt techniczny zaś rok później. 2 czerwca 1968 roku w stoczni [[Sudomech]] w Leningradzie, oficjalnie rozpoczęto budowę pierwszej jednostki tego typu, [[K-64]]. Ceremonia "położenia stępki" była wydarzeniem politycznym<ref name=CWS/>. W tym czasie, budowa okrętu miała już dwudziestoprocentowe zaawansowanie, z kilkoma sekcjami okrętu w różnym stopniu zaawansowania procesu produkcji, wykorzystującego metody opracowane poprzednio przy budowie K-162. Okręt został zwodowany w rocznicę urodzin [[Włodzimierz Lenin|Lenina]] - 22 kwietnia 1969 roku, po czym przetransportowany na barce transportowej przez [[Kanał Białomorsko-Bałtycki|Kanał Białomorski]] do stoczni [[Siewiernoje Maszynostroitielnoje Priedprijatije|zakład nr 402]] w [[Siewierodwińsk]]u, gdzie ukończono jego wyposażanie oraz po raz pierwszy uruchomiono reaktor. OkętOkręt został przyjęty do służby w grudniu 1971 roku. W połowie 1972 roku, rozpoczęto serię testów pierwszej jednostki. W tym czasie na K-64 zdarzył się wypadek - ciekły metal chłodzący rdzeń reaktora stwardniał<ref name=CWS/>. Okręt został wyłączony ze służby, po czym w latach 1973-1974 przecięty na pół w Siewierodwińsku. Przednią część okrętu umieszczono w Leningradzie gdzie służyła do celów treningowych, sekcję reaktora zaś w Siewierodwińsku. W rezultacie tego incydentu, ze swojego stanowiska zwolniony został główny konstruktor biura konstrukcyjnego Malachit, aczkolwiek pozostał w nim zatrudniony<ref name=CWS/>. Projekt był następnie w kontynuowany pod kierunkiem Romina. Próby rozwiązania inżynierskich problemów które dotknęły K-64 opóźniły ukończenie pozostałych okrętów tego typu. Zamówiono siedem kolejnych jednostek - cztery w stoczni Sudomech typu ''705'' oraz trzy w Siewierodwińsku zmienionego typu ''705K''.

Pojawienie się okrętów typu ''Alfa'' było dużym zaskoczeniem dla Zachodnich oficerów marynarki. Początkowo tytanowe kadłuby przyjmowano z niedowierzaniem, i to nawet mimo przedstawienia dowodów tego. Pierwszym z nich były satelitarne zdjęcia stoczni Sudomech, ukazujące sekcje okrętów poza zamknietą konstrukcją hali montażowej. Analityk wywiadu marynarki Stanów Zjednoczonych, Herb Lord, zwrócił uwagę na fakt że widoczne elementy kadłuba zbyt odbijają światło aby mogły być wykonane ze stali, nie stwierdził też na nich śladów [[utlenianie|oksydacji]] lub [[korozja|korozji]]. Wywnioskował z tego, że Związek Radziecki buduje okręty z tytanowymi kadłubami. W tym samym czasie, do podobnych wniosków doszedł w [[Londyn|Londynie]] brytyjski analityk wywiadu Nick Cheshire<ref name=CWS/>. Drugi dowód miał postać materialną i pochodził bezpośrednio z Leningradu. Asystent amerykańskiego [[Attaché#Attaché wojskowy (obrony)|attaché morskiego]] w ZSRR podczas wizyty w tym mieście zimą 1969-1970, z dużym ryzykiem własnym wyszukał odpadznalazł na zewnątrz stoczni - skrawek tytanu po obróbce maszynowej, który prawdopodobnie wypadł z wywożącej odpady ciężarówki<ref name=CWS/>. Trzeci dowód pochodził ze złomowiska w [[Pensylwania|Pensylwani]] w USA. Dwóch analityków broni podwodnej - Richard Brooks z [[Central Intelligence Agency|Centralnej Agencji Wywiadowczej]] oraz Martin Krenzke z centrum badawczego marynarki w [[Carderock]] w stanie [[Maryland]] - odwiedziło złomowisko przedsiębiorstwa które kupowało w ZSRR odpady stalowe. Przeszukując je, odnaleźli kawałek maszynowo obrobionego tytanu z wygrawerowanym na nim numerem. Pierwszymi trzema cyframi były "705"<ref name=CWS/>. Wobec tych dowodów, amerykańska marynarka zaczęła przyjmować do wiadomości, że Sowieci używają tytanu do budowy okrętów podwodnych (dopiero w następnej kolejności Zachodnie wywiady ustaliły, że również Projekt ''661/Papa'' zbudowany został z tytanu).