Sacco i Vanzetti: Różnice pomiędzy wersjami

Mimo posiadania przez nich [[alibi]] i wątpliwych dowodów skazano ich [[14 lipca]] [[1921]] na śmierć na [[krzesło elektryczne|krześle elektrycznym]] w atmosferze powszechnej nagonki (prowadzący proces sędzia Webster Thayer nazywał Sacco i Vanzettiego ''anarchistycznymi bękartami''). Głównym dowodem w procesie był dowód materialny — udowodniono, że pistolet, który znaleziono przy Sacco, posłużył do morderstwa (w [[1961]] i [[1983]] badania [[balistyka|balistyczne]] powtórzono z takimi samymi wynikami), a rewolwer znaleziony przy Vanzettim należał do Alessandra Berardellego (była to jego broń służbowa). Jednakże nie udało się udowodnić, że Sacco i Vanzetti byli mordercami — odmówili oni zeznań dotyczących pochodzenia broni, żeby nie obciążać innych osób. W takiej sytuacji dobry obrońca mógł doprowadzić do uniewinnienia oskarżonych z zarzutu morderstwa i zostaliby oni najwyżej skazani za utrudnianie śledztwa. Jednakże obrona Sacco i Vanzettiego stanowiła wielką pomyłkę — oparła się ona na opinii podejrzanego eksperta samozwańczego "doktora" George'a Hamiltona, który próbował obalić dowody materialne, a gdy podczas rozprawy wykazano jego ignorancję, usiłował nieudolnie sfałszować dowody (rozmontował pistolet służący do morderstwa oraz dwa inne tego samego typu, a potem składając broń usiłował do pistoletu dowodowego zamontować lufę od jednego z tych dwóch; kiedy osoby na sali sądowej to zauważyły, próbował tłumaczyć się roztargnieniem).

 

 

Sprawę Sacco i Vanzettiego opisywano w wielu książkach (m.in. ''Boston'' Uptona Sinclaira i ''Recydywista'' [[Kurt Vonnegut|Kurta Vonneguta]]), a w 1971 powstał [[film fabularny]] ''Sacco i Vanzetti''.