Jean-Louis de Rambures: Różnice pomiędzy wersjami

i Paryżu podjął studia na uniwersytecie w Paryżu oraz Tübingen, które ukończył „Diplom de l’Institut d’Etudes Politiques de Paris“, „Licence en droit“ jak również „Licence d’allemand“. W roku 1958 podjął pracę w redakcji miesięcznika „Realités“, gdzie opublikował wiele portretów artystów, np.[[Herbert]]a [[von Karajan]]a, [[Karlheinz]]aKarlheinza [[Stockhausen]]a, [[Luchino Visconti]]ego i in. Od roku 1968 był autorem magazynu o sztuce Connaissances des Arts, L’Express i dziennika [[Le Monde]], który publikował jego artykuły przez ponad 25 lat. Szczególne zainteresowanie poświęcał metodzie pracy autorów oraz tworzeniu literatury. W związku z tym nawiązał kontakt z licznymi pisarzami swej epoki, różnorodni autorzy z kolei jak np.[[Roland Barthes]], [[Julien Gracq]], [[Jean-Marie Gustave Le Clézio]], [[Hélène Cixous]], [[Herta Müller]], [[Ernst Jünger]], [[Thomas Bernhard]], [[Günter Grass]], [[Heinrich Böll]] i wielu innych zareagowali na ten kontakt przyjmując go na rozmowy. Z rozmów tych wyłoniło się jego główne dzieło „Comment travaillent les écrivains“ („Jak pracują pisarze“, Flammarion, Paryż 1978), zawierające rozmowy z dwudziestopięcioma autorami. Praca ta została przełożona na język japoński oraz ukazała się w Tokio w roku 1979 (Chuokoron-sha, Inc. Tokyo). Od początku lat siedemdziesiątych de Rambures pracował również jako attache kulturalny Francji w Bonn, natomiast od roku 1975 w dziale kultury Ministerstwa do spraw zagranicznych Francji.