Trylobity: Różnice pomiędzy wersjami

Większość trylobitów chodziła po dnie ([[bentos]]), choć były też nieliczne formy [[plankton]]iczne. Największe gatunki przekraczały 70 cm, ale zdecydowana większość miała niewielkie rozmiary, rzędu kilku centymetrów.

 

Ich pancerze zachowały się dobrze, a znaczna liczebność i szybkie tempo ewolucji sprawiły, że niektóre gatunki, a nawet rodzaje są przydatne w badaniach [[stratygrafia|stratygraficznych]]. Trylobity są dobrymi [[skamieniałość przewodnia|skamieniałościami przewodnimi]]. W kambrze są podstawą wiekowego podziału tego okresu (za wyjątkiem najniższej części kambru dolnego). Na przykład, rodzaj ''[[Holmia]]'' jest typowy dla dolnego [[kambr]]u, a ''[[Olenus]]'' dla kambru górnego. Pomiędzy tymi warstwami spotyka się przedstawicieli rodzaju ''[[Paradoxides]]''. W [[ordowik]]u są podstawą datowań utworów płytkowodnych. W [[sylur]]ze i [[dewon]]ie używane jako skamieniałości pomocnicze w datowaniu. W dewonie późnym ich liczebność i zróżnicowanie spada, a od początku karbonu była to już grupa marginalna. Wymarły w czasie [[wymieranie permskie|wielkiego wymierania pod koniec permu]].