Egipt w średniowieczu: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Mamelukowei - c.d.
Linia 54:
Następcy Bajbarsa prowadzili jego politykę bezwzględnej walki z krzyżowcami. Sułtan [[Kalawun|Kalawun al-Alfi]] (1279-1290) zdobył ważne miasto-twierdzę [[Trypolis]] (1289). Umocnił on też znacznie pozycję Egiptu wśród państw muzułmańskich pokonując w roku [[1281]] w [[Bitwa pod Himsem (1281)|bitwie pod Homs]] armię mongolską. Zwycięstwo to zapewniło Mamelukom władzę zwierzchnią nad całą Syrią aż po [[Eufrat]]. Kalawun zmarł wyruszając na czele armii pod [[Akka|Akkę]]. Wyprawę tę kontynuował jego syn i następca [[Al-Aszraf Chalil]] (1290-93). Po półtoramiesięcznym oblężeniu zdobył on [[18 maja]] [[1291]] roku Akkę, a po tym sukcesie w jego ręce w krótkim czasie wpadły pozostałe posiadłości chrześcijańskie - [[Tyr]], [[Sydon]], [[Bejrut]] i [[Hajfa|Hajfę]]. Położyło to kres istnieniu posiadłości krzyżowców w Palestynie.
{{main|Zdobycie Akki przez Mameluków}}
Al-Aszraf Chalil zaatakował wkrótce (1293) także [[Armenia Mała|Królestwo Armenii Mniejszej]] odbierając jej szereg twierdz przygranicznych. W tym samym roku został jednak zamordowany przez przeciwników restrykcyjnej polityki fiskalnej jego [[wezyr]]a. Al-Aszraf zapisał się w historii stworzeniem nowej gwardii mameluckiej złożonej z [[Czerkiesi|Czerkiesów]] - tzw. Burdżytów, którzy w [[XIV wiek]]u przejęli rządy po kipczackich Bahrytach. Śmierć Al-Aszrafa wywołała kilkuletni kryzys polityczny i walkę o tron sułtański. Wyścig o władzę wygrał ostatecznie syn Kalawuna, [[An-Nasir Muhammad]], który obejmował tron aż trzy razy (panował w latach 1293-94, 1299-1309 i 1310-1341). Za jego rządów odparto ostatnie ataki mongolskie ze strony Hulagidów ([[Bitwa pod Mardż al-Saffar|zwycięstwo pod Mardż al-Saffar]] w [[1303]]). Gdy An-Nasir ostatecznie zdobył pełnię władzy w [[1310]] zainaugurował silne, autorytarne rządy usuwając wszystkich popleczników kontrkandydatów do tronu. Był on ostatnim sułtanem bahryckim cieszącym się autorytetm w kraju i poza jego granicami - w świecie muzułmańskim.
====Upadek Bahrytów====
Mimo usilnych starań An-Nasira Muhammada nie utrwaliły się w Egipcie Mameluków rządy dziedziczne. Wprawdzie przez 40 lat po jego śmierci tron sułtański przypadał jego potomkom, to jednak w praktyce obejmujący władzę sułtani musieli podpisywać układy intronizacyjne, które przedkładali im możni mameluccy<ref name=Baczkowski />. Osłabiało to w wyraźny sposób pozycję władcy i doprowadzało do częstych rewolt i uzurpacji. W drugiej połowie XIV wieku wielkim ciosem dla autorytetu państwa mameluckiego było zdobycie i złupienie Aleksandrii przez [[Władcy Cypru|króla Cypru]] [[Piotr I Cypryjski|Piotra I Cypryjskiego]] (1365). Mimo tego zdołali jeszcze Bahryci poszczycić się sukcesem w walce z niewiernymi podbijając ostatecznie w roku [[1375]] Królestwo Armenii Mniejszej i przyłączając [[Cylicja|Cylicję]] do swego państwa.
 
[[Plik:Three Mamelukes with lances on horseback.jpg|thumb|200px|left|Jazda mamelucka, rycina z XVI wieku.]]