Małgorzata I: Różnice pomiędzy wersjami

== Władczyni trzech królestw ==

Wojna z Albrechtem trwała aż do roku [[1395]], kiedy to za pośrednictwem Lubeki zawarto pokój. Albrecht, który przez cały ten czas utrzymał się w Sztokholmie wydał go na 3 lata w ręce Hanzy, jako gwarancję wypłacenia okupu. Ponieważ nie wywiązał się z umowy, Hanza w [[1398]] roku przekazała miasto Małgorzacie. W tym samym czasie plagą na Bałtyku stali się korsarze wspierający Meklemburczyka w walce przeciw królowej. Ich główną bazą była Gotlandia. Walkę z nimi podjął wielki mistrz [[Zakon krzyżacki|zakonu krzyżackiego]] [[Konrad V von Jungingen]] i w 1398 roku zajął wyspę. Krzyżacy zwrócili ją dopiero w obliczu konfrontacji z [[Polska|Polską]] i [[Litwa|Litwą]] w roku [[1408]]. Sukcesy polityczne Małgorzaty przyniosły w Skandynawii długo oczekiwaną stabilizację. Królowa chcąc zapewnić trwały pokój pomiędzy trzema państwami zorganizowała w [[1397]] roku zjazd delegatów królestw w [[Kalmar (miasto)|Kalmarze]] na którym podpisano tzw. [[Unia kalmarska|unię kalmarską]]. [[Plik:Erik af Pommern.jpg|thumb|left|240px|Koronacja Eryka Pomorskiego na króla Unii]]W rzeczywisości były to dwa dokumenty: list koronacyjny i list unijny. Pierwszy z nich stwierdzał, że państwa skandynawskie będzie łączyć osoba dziedzicznego władcy. List unijny, podpisany zaledwie przez 17 delegatów, zapewniał niezależność prawną królestw, a także potwierdzał "wieczysty" sojusz i wspólną politykę zagraniczną trzech królestw. W Kalmarze na króla unii został koronowany Eryk Pomorski. Jednak rządy wciąż sprawowała Małgorzata, nawet po osiągnięciu przez Eryka pełnoletności w roku [[1401]]. Królowa umacniała pozycję monarchy we wszystkich trzech królestwach. Nie zwoływała przedstawicielstw stanowych, a opróżnione stanowiska państwowe nie obsadzała nowymi ludźmi otaczając się zaufanymi doradcami. Jej rządy przyniosły stabilizację, ale także hegemonię Danii w unii. O ile w słabej Norwegii, gdzie miejscowa arystokracja stopiła się z duńską, nie budziło to oporu, o tyle w Szwecji nie podobało się obsadzanie stanowisk kościelnych i państwowych przez Duńczyków. Jednak zręczna i pojednawcza polityka Małgorzaty wobec szwedzkiej rady królewskiej i umocnienie pozycji królestw wobec Hanzy umożliwiło utrzymanie pokoju. Dopiero po jej śmierci w [[1412]] r. nieudolne rządy jej następców miały doprowadzić do rozkładu dzieła politycznego królowej.

 

== Śmierć ==

 

== Rodzina ==