Kasa chorych: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m naprawa linków |
m poprawa linków |
||
Linia 20:
Pierwszym polskim aktem prawnym mówiącym o zapewnieniu opieki medycznej i przewidującym utworzenie systemu kas chorych był dekret [[Naczelnik Państwa|Naczelnika Państwa]] z 11 stycznia 1919 r. Dokładny tryb ich tworzenia i funkcjonowania ustaliła zaś ustawa sejmowa z dnia 20 maja 1920 r.
Wdrożenie w życie tych przepisów polegało na reorganizacji już istniejących kas i tworzeniu nowych tam, gdzie ich jeszcze nie było ([[zabór rosyjski]]). Kasy wedle polskich przepisów pozostały w pełni samorządne, ale straciły swój korporacyjno-związkowy charakter i stały się instytucjami publicznymi. Ubezpieczenie polegało przymusowym członkostwie i przynależności do kasy, która działała na terenie zamieszkiwanym przez pracownika (a nie jak wcześniej z faktu pracy w danym zakładzie). Wyjątek stanowiło [[
Kasy chorych mogły działać dla zysku oraz mogły być posiadaczami własnych zakładów opieki medycznej. Ubezpieczenie w kasie obejmowało pełne finansowanie leczenia ubezpieczonego i jego rodziny, hospitalizację, dostarczania leków, a także wypłacanie świadczeń chorobowych oraz połogowych i zasiłków pogrzebowych w razie śmierci ubezpieczonego lub członka jego rodziny.
Linia 36:
Reforma zakładała odejście od całościowego finansowania [[służba zdrowia|służby zdrowia]] z [[budżet państwa|budżetu państwa]], przejście na system mieszany ubezpieczeniowo-budżetowy oraz całkowitą reorganizację struktur własnościowych i funkcyjnych w publicznym lecznictwie (wprowadzenie [[SPZOZ|SPZOZ-ów]], instytucji [[Lekarz rodzinny (medycyna)|lekarza rodzinnego]] oraz liberalizacja przepisów stanowiących podstawę dla zakładania niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej, czyli NPZOZ-ów).
Zgodnie z ustawią z dnia 6 lutego 1997 ''o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym'', ponownie do życia powołano kasy chorych jako publiczne instytucje ubezpieczeniowe. Powstało 16 regionalnych kas chorych (po jednej w każdym nowo utworzonym [[województwo|województwie]]) oraz jedną branżową kasę chorych dla służb mundurowych (która miała być zalążkiem innym branżowych, a w przyszłości prywatnych kas chorych), działającą na terenie całego kraju. Pierwotnie składkę na ubezpieczenie zdrowotne pobierano wraz z [[
Od początku ponownego istnienia systemu kas chorych został on obarczony wieloma błędami (już w fazie projektowania) prawnymi i proceduralnymi. Podstawowy postulat reformy mówiący o tym, że "pieniądz będzie szedł za pacjentem" oraz że pieniądze będą wydawane racjonalnie nie mógł być realizowany z powodu początkowo braku, a następnie złego funkcjonowania [[Rejestr Usług Medycznych|Rejestru Usług Medycznych (RUM)]]. Kontraktowanie nowych umów z zakładami opieki zdrowotnej było utrudnione, a często wręcz nazywane "kontraktowaniem w ciemno", gdyż nikt tak naprawdę nie wiedział, ile zostało wykonanych usług medycznych i jaka była ich realna cena. Podobnie jak przed wojną, środowiska medyczne, szczególnie nowo powstała branża "menedżerów służby zdrowia", uskarżały się na [[biurokracja|biurokrację]], zaniżanie przez kasy cen i limitów usług, a co najważniejsze, szantaż, gdyż jako monopolista na terenie danego [[województwo|województwa]] kasa mogła dyktować swoje warunki, gdyż i tak nie było alternatywy. Późniejsze zmiany prawne nie zmieniły tego stanu rzeczy, gdyż mało która kasa decydowała się na kontrakty z zakładami opieki zdrowotnej spoza swojego terenu. Wiele kontrowersji budził też system [[promesa|promes]], które wydawały kasy swoim członkom na leczenie się (głównie w ośrodkach specjalistycznych) poza działaniem kasy (kasy tłumaczyły to koniecznością kontroli rozliczeń między nimi samymi).
| |||