Heim ins Reich: Różnice pomiędzy wersjami

'''Przesiedlenia Niemców podczas II wojny światowej''' (''{{Wymowa|De-Heim ins Reich.ogg|Heim ins Reich}}'', pol. ''Powrót do Rzeszy'') – masowe i dobrowolne<ref>Mówi o tym w punkcie I "Niemiecko-radziecki układ o przesiedleniu z Besarabii i Pólnocnej Bukowiny" z 5 września 1940 - Praca zbiorowa "Wysiedlenia, wypędzenia i ucieczki 1939–1945. Atlas ziem Polski", Demart 2008, str. 162, ISBN 9788374273916978-83-7427-391-6</ref> przesiedlenia ludności pochodzenia niemieckiego, tzw. [[Volksdeutscher|Volksdeutschów]] z obszarów [[Rosja|Rosji]], [[Rumunia|Rumunii]] i [[Kraje bałtyckie|krajów bałtyckich]] na tereny Niemiec, [[Generalne Gubernatorstwo|Generalnego Gubernatorstwa]] oraz obszary włączone w granice [[III Rzesza|Rzeszy]]; zaplanowane, zorganizowane i przeprowadzone przez rząd III Rzeszy na podstawie dwustronnych umów międzypaństwowych w latach 1939–1944<ref name=autonazwa1>{{cytuj książkę|autor= Praca zbiorowa|tytuł = Wysiedlenia, wypędzenia i ucieczki 1939–1945. Atlas ziem Polski|wydawca = Demart|rok = 2008| strony = |isbn =9788374273916}}</ref>.

Kolejną koncepcją jaka inspirowała przesiedlenia był [[Lebensraum]], czyli zdobycie tzw. "przestrzeni życiowej" dla Niemców. Projekty i pierwsze programy osadnictwa Niemców na wschodzie kosztem wypędzeń rodzimej populacji rozpoczęto w Niemczech już podczas [[I wojna światowa|I wojny światowej]] (np. koncepcja [[Mitteleuropa]]). Stworzenie przestrzeni życiowej dla Niemców było jednym z celów II wojny światowej deklarowanych przez [[Adolf Hitler|Adolfa Hitlera]]. Hitlerowcy planowali zdobycie dla Rzeszy terenów po [[Ural (góry)|Ural]], gdzie po zwycięskiej wojnie miano osiedlić ludzi "krwi czysto nordyckiej". Aby urzeczywistnić tę ideę prowadzono dwutorowo przesiedlenia Volksdeutschów z terenów innych państw takich jak [[Rosja]], [[Rumunia]] czy państwa bałtyckie oraz jednoczesne wysiedlenia ludności etnicznej z terenów państw podbitych i inkorporowanych do Niemiec, jak część przedwojennej Polski czy Francji. Największą skalę działalność ta przybrała m.in. w [[Kraj Warty|Kraju Warty]] i [[Alzacja|Alzacji]].

Pierwsze przesiedlenia Niemców miały miejsce jeszcze na krótko przed wybuchem II wojny światowej. Na podstawie umowy podpisanej między Berlinem a Rzymem w czerwcu 1939 roku przesiedlono ok. 56 tys. ludności pochodzenia niemieckiego z południowego Tyrolu i osiedlono ich na terenie Austrii. Kolejne przesiedlenia Volksdeutschów nastąpiły po rozbiorze terenów Polski między Rzeszą niemiecką i ZSRR, kiedy to z jednej strony Niemcy włączyli w granice Niemiec [[Wielkopolska|Wielkopolskę]], [[Pomorze Gdańskie]], polską część [[Śląsk]]a oraz [[Rejencja łódzka|rejencję łódzką]], a z drugiej wschodnia Polska, Łotwa, Estonia i część Rumunii została wchłonięta przez ZSRR. Na przełomie października i listopada 1939 roku Niemcy podpisali z ZSRR umowy o przesiedleniach Niemców z terenów Łotwy i Estonii oraz okupowanego przez ZSRR Wołynia i Galicji wschodniej. W 1940 Niemcy podpisali kolejną niemiecko-radziecką umowę o przesiedleniach z Bukowiny i Besarabii, oraz umowę z [[Rumunia|Rumunią]] o przesiedleniach Niemców z południowej Bukowiny i [[Dobrudża|Dobrudży]]. Przesiedlenia w ramach akcji "Heim ins Reich" były dobrowolne. Niemiecko-radziecki układ o przesiedleniu z Besarabii i Północnej Bukowiny z 5 września 1940 głosił "(...)Chęć przesiedlenia może być wyrażona ustnie bądź pisemnie. Przesiedlenie jest dobrowolne; nie może być przy tym stosowany żaden pośredni lub bezpośredni nacisk".<ref>Praca zbiorowa "Wysiedlenia, wypędzenia i ucieczki 1939–1945. Atlas ziem Polski", Demart 2008, str. 162, ISBN 9788374273916978-83-7427-391-6</ref> W latach 1939-1944 miały miejsce następujące przesiedlenia: