Stawka Najwyższego Naczelnego Dowództwa: Różnice pomiędzy wersjami

'''Stawka Wierchownogo Gławnokomandowanija''' ([[Język→ rosyjski|ros.]]Kwatera Główna Najwyższego Naczelnego Dowództwa (''Ставка Верховного Главнокомандования'', Stawka Najwyższego Naczelnego Dowództwa) – nadzwyczajny najwyższy organ kierownictwa wojennego, wykonujący w czasie [[Wielka Wojna Ojczyźniana|Wielkiej Wojny Ojczyźnianej]] ([[1941]]-[[1945|45]]) zadania strategicznego kierowania [[Armia Czerwona|siłami zbrojnymi]] [[ZSRR]].

Utworzona decyzją Rady Komisarzy Ludowych ZSRR i Komitetu Centralnego Wszechrosyjskiej Komunistycznej Partii(b) 23 czerwca 1941 i początkowo była nazywana ''Stawką'' Naczelnego Dowództwa sił zbrojnych ZSRR. Na jej czele stanął ludowy komisarz obrony marszałek [[Siemion Timoszenko]]. Członkami byli: G.K Żukow, W.M Mołotow, K.E Woroszyłow, S.M Budionny, i M.G Kuźniecow.

10.07. lipca 1941 r. w związku z utworzeniem Głównych Dowództw na kierunkach działania (Północno-Zachodni, Zachodni i Południowo-Zachodni) przemianowano ją na StawkęKwaterę Główną Najwyższego Naczelnego Dowództwa, a jej przewodniczącym został J.W. Stalin, a członkiem dodatkowo B.M Szaposznikow. 17 lutego 1945 r. decyzja Państwowego Komitetu Obrony w skład ''Stawki'' wchodzili: J.W. Stalin (przew.) [[Gieorgij Żukow|G.K Żukow]], [[Aleksiej Antonow]], [[Nikołaj Bułganin]], [[Aleksander Wasilewski]], [[Nikołaj Kuzniecow (admirał)|N.G Kuźniecow]]. Przy ''Stawce'' działał Komitet doradców stałych doradców w składzie: [[Nikołaj Watutin|N.W Watutin]], M.A Wożniesieński, [[Nikołaj Woronow|M.M Woronow]], [[Andriej Żdanow|A.A Żdanow]], P.F Żurawlow, K.A Miereckow, [[Artiom Mikojan|A.I Mikojan]], [[Borys Szaposznikow|B.M Szaposznikow]] i inni. ''Stawka'' wnosiła zmiany do struktury i organizacji sił zbrojnych, prowadziła planowanie kampanii i operacji strategicznych, stawiała zadania frontom i flotom, kierowała ich działaniami, uzgadniała działania i współdziałanie sił zbrojnych ZSRR i innych państw sojuszniczych, organizowała współdziałanie pomiędzy strategicznymi zgrupowaniami i związkami operacyjnymi sił zbrojnych i partyzantów. Stawka dysponowała rezerwami, które przydzielała frontom, rozdzielała zaopatrzenie, prowadziła kontrolę i analizę działań. Organem wykonawczym Stawki był Sztab Generalny, zarządy ministerstwa Obrony i ministerstwa Floty Wojennej. Stawka wypracowała w czasie wojny system dwustopniowego kierowania: ''Stawka'' – front (flota). W początkowym okresie wojny był system trzystopniowy: ''Stawka'' – Naczelny Dowódca kierunku – front. Trzystopniowy system był zdejmowany w miarę stabilizacji na frontach i doskonalenia dowodzenia frontami. W 1945 r. było zatwierdzone stanowisko Naczelnego Dowódcy na [[Daleki Wschód|Dalekim Wschodzie]], który kierował działaniami przeciwko [[Japonia|Japonii]]. W tym wypadku trójstopniowy system spełnił swoją rolę. Naczelny Dowódca na Dalekim Wschodzie otrzymał szerokie pełnomocnictwa ''Stawki''. Szerokie zastosowanie znalazł instytut przedstawicieli ''Stawki''. Znając zamiary i plany Stawki udzielali oni pomocy dowódcom związków strategicznych i operacyjnych w przygotowaniu i prowadzeniu operacji, koordynowali działania frontów, uzgadniali współdziałanie.

Przedstawicielami ''Stawki'' na frontach byli: [[Gieorgij Żukow|Żukow]], [[Aleksander Wasilewski|Wasilewski]], [[Siemion Timoszenko|Timoszenko]], [[Kliment Woroszyłow|Woroszyłow]], [[Aleksiej Antonow]], [[Siergiej Sztiemienko]] i inni.

*Bolszaja Sowietskaja Encykłopedija T.24.I wyd. 1976