Peptydy antydrobnoustrojowe: Różnice pomiędzy wersjami

Po raz pierwszy zostały opisane na początku lat osiemdziesiątych u zranionych żab i ropuch. Bezpośrednio po zranieniu, zaobserwowano u nich wydzielanie substancji zabijających drobnoustroje, które nazwano [[magininymagaininy|magaininami]]. Mechanizm działania polegał na przyłączaniu się cząsteczek magininy do drobnoustrojów i niszczeniu ich błon komórkowych<ref>{{cytuj pismo |nazwisko = Porter |imię = EA |nazwisko2 = Wang |imię2 X = |nazwisko3 = Lee |imię3 = HS |nazwisko4 = Weisblum |imię4 = B |nazwisko5 = Gellman |imię5 = SH |tytuł = Non-haemolytic β-amino-acid oligomers |czasopismo = Nature |oznaczenie = |wolumin = 404 |wydanie = |strony = 565 |data = 6 |rok = 2000 |doi = 10.1038/35007145|pmid = 10766230}}</ref>. Późniejsze odkrycie pokrewieństwa pomiędzy magaininami, a substancjami wykrytymi u innych gatunków (takimi jak [[cekropiny]] u ciem, [[tachyplezyny]] u krabów, [[tioniny]] u roślin oraz [[defensyny]] u ssaków) doprowadziło do wysunięcia hipotezy, że białka antydrobnoustrojowe należą do najstarszych mechanizmów obronnych organizmów wszystkich królestw zarówno roślin jak i zwierząt.