Okręty podwodne projektu 705: Różnice pomiędzy wersjami

* półtora krotnepółtorakrotne zwiększenie głębokości zanurzenia

* wyposażenie w odpalany z zanurzenia system rakietowy o niewielkich rozmiarach, przya jednocześnie dużym zasięgu

Próbę realizacji tych niezwykle ambitnych założeń powierzono biurom konstrukcyjnym w [[Petersburg|Leningradzie]] oraz w [[Niżny Nowogród|Gorkim]], co doprowadziło do budowy szybkich okrętów podwodnych - projektu [[K-162|''661'']] ([[kod NATO]]: ''Papa'') oraz ''705'' (NATO: ''Alfa''). Największym problemem w realizacji radzieckich zamierzeń, był wybór właściwych do budowy okrętów spełniających tak wyśrubowane wymagania materiałów. Rozważano w tym zakresie użycie stopów [[glin|aluminium]], [[Tytan (pierwiastek)|tytanu]] bądź też [[stal]]i. Największe możliwości stwarzało użycie do budowy nowych jednostek stopu tytanu, który charakteryzuje się dużą lekkością i, niezwykłą wytrzymałością i niską podatnością na korozję, jest także niemagnetyczny. Zastosowanie go przy budowie okrętów mogło zapewnić redukcję wagi ich struktury, zwiększyć żywotność ("cykl życia") kadłuba, umożliwiałumożliwiało tezteż osiągnięcie większej testowej głębokości zanurzenia. Niemagnetyczne właściwości stopu tytanu zwiększały natomiast ochronę przeciwko minom z zapalnikami magnetycznymi i [[detektor anomalii magnetycznych|detektorami anomalii magnetycznych]] (''Magnetic Anomaly Detection'' - MAD). Wykorzystanie stopu tytanu do budowy okrętów podwodnych zaaprobowano w 1959 roku, wymagało to jednakże budowy odpowiedniej infrastruktury. Przy produkcji tych okrętów natknięto się na wiele problemów, związanych zwłaszcza ze specjalnymi warunkami niezbędnymi do spawania elementów z tego materiału. Tytan spawany był w atmosferze nasyconej [[argon]]em, przez pracowników w specjalnych, nie przepuszczającychnieprzepuszczających powietrza kombinezonach - co miało zapobiec zanieczyszczeniu [[połączenia spawane|spawów]]. Niezbędna była w tym celu budowa specjalnych hal z kontrolowanym składem powietrza i temperatury w ich wnętrzu, specjalnymi farbami pokrywającymi je od wnętrza i specjalnymi podłogami<ref name=CWS/>. WykorzystanieUżycie stopu tytanu, który wykorzystywano do tej pory jedynie do produkcji niewielkich elementów konstrukcji samolotów, niezmiernie zwiększało również koszt budowy okrętów, jednakże w Związku Radzieckim tego czynnika nie brano pod uwagę<ref name=CWS/>.

Po zakończeniu skomplikowanego procesu konstrukcji i budowy, pierwszy okręt projektu ''661'' z oznaczeniem taktycznym [[K-162]] wszedł do służby w 1969 roku. Testy tej jednostki wykazały jej niezwykłą charakterystykę. Już w trakcie jej testów, osiągnęła prędkość podwodną 42 węzłów przy wykorzystaniu zaledwie 90% mocy, podczas gdy specyfikacja projektowa "gwarantowała" prędkość 37 do 38 węzłów. W roku 1970, przy wykorzystaniu maksymalnej mocy siłowni, okręt ten osiągnął prędkość 44,7 węzłów - największą kiedykolwiek osiągniętą przez załogowy pojazd podwodny<ref name=CWS/>. Jednostka ta miała jednak istotne wady, które zadecydowały nie tylko o jej losie, lecz także o nie kontynuowaniuzarzuceniu produkcji następnych okrętów tego projektu. Jedną z nich była bardzo duża hałaśliwość. Już bowiem przy prędkości 35 węzłów, natężenie generowanego przez maszynownię dźwięku przekraczało 100 [[decybel|dB]]<ref name=CWS/>, co było wartością nieakceptowalną w jednostkach operacyjnych. W tej sytuacji, szczególnego znaczenia dla radzieckiej marynarki wojennej nabrał program budowy okrętów projektu ''705'', będących bezpośrednimi sukcesorami pierwszych radzieckich atomowych okrętów myśliwskich z napędem jądrowym, projektu ''627'' o stosunkowo konserwatywnej konstrukcji. Niemal równoległy program jednostek ''705'' był znaczącym krokiem w rozwoju jednostek tej klasy w ZSRR. Prowadził on do powstania małych okrętów przeznaczonych do poszukiwania i niszczenia Zachodnich okrętów rakietowych, a także okrętów myśliwskich w radzieckich rejonach obronnych.