Branko Cikatić: Różnice pomiędzy wersjami

W wieku 12 lat rozpoczął treningi [[taekwondo]]. Cztery lata później zaczął również ćwiczyć karate [[Shotokan]] i [[judo]]. Po ukończeniu 18 lat przez krótki okres walczył w [[boks]]ie (amatorski bilans (16-1), aby ostatecznie poświęcić się kick-boxingowi<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.bcikatic.htnet.hr/about-eng.htm|tytuł=Branko Cikatić - About Me|język=en|data dostępu=2009-09-05}}</ref>. W latach 1979-1983 zdobył w formule [[full contact]] pięciokrotnie mistrzostwo Europy i raz mistrzostwo świata. Amatorską karierę kick-boxerską zakończył z bilansem 152 zwycięstw i 4 porażek.

W 1984 roku wyjechał do Holandii i przeszedł na zawodowstwo. Wstąpił do [[amsterdam]]skiego klubu Chakuriki Gym, gdzie jego trenerem kick-boxingu i [[boks tajski|boksu tajskiego]] został renomowany szkoleniowiec Thom Harinck. W następnych latach niepokonany Cikatić zdobywał kolejne tytuły mistrzowskie zarówno w kick-boxingu, jak i boksie tajskim, wygrywając większość walk przez nokaut. W 1989 wygrałzajął pierwsze miejsce w prowadzonym przez branżowe niemieckie czasopismo Karate BUDO Magazine rankingu na najpopularniejszą osobistość w środowisku sztuk walki (przed [[Jean-Claude Van Damme|Jean-Claude Van Damm]]em i [[Chuck Norris|Chuckiem Norrisem]])<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.bcikatic.htnet.hr/sport-eng.htm|tytuł=Branko Cikatić - Sport|język=en|data dostępu=2009-09-05}}</ref>. Pierwszej porażki na zawodowym ringu doznał dopiero w [[Melbourne]] w 1992 roku z rąk [[Stan Longinidis|Stana Longinidisa]] w walce o mistrzostwo świata WKA.

W [[K-1 (sport walki)|K-1]] zadebiutował 30 kwietnia [[1993]] roku u szczytu swojej długoletniej kariery (w wieku 38 lat) podczas pierwszego, historycznegow historii turnieju [[K-1 Grand Prix 1993|K-1 Grand Prix]] w [[Tokio]]. Znokautował wszystkich swoichtrzech przeciwników (m.in. w finale przez nokaut późniejszego 4-krotnego mistrza K-1 [[Ernesto Hoost]]a), zdobywając tytuł mistrza tej organizacji. Rok później bezskutecznie próbował powtórzyć ten sukces -− przegrał w półfinale z Japończykiem [[Masa'aki Satake]], po czym kilka miesięcy później zakończyłwycofał się ze karieręstartów.

W marcu [[1997]] roku powrócił do K-1, wygrywając przez TKO z [[Musashi (kick-boxer)|Musashim]]. Kolejne dwie walki przegrał jednak przed czasem (z [[Sam Greco|Greco]] i [[Mike Bernardo|Bernardo]]) i w [[1998]] roku, mając blisko 44 lata, definitywnie zakończył kick-boxerską karierę (bilans walk zawodowych 92-6-1). Pozostaje najstarszym zawodnikiem, który wygrał turniej K-1. Dokonał tego w wieku 38 lat i 208 dni.

W [[1998]] i [[1999]] roku stoczył dwie walki na zasadach [[mieszane sztuki walki|MMA]] w organizacji [[PRIDE Fighting Championships|PRIDE FC]]. Obie przegrał, po czym zakończył sportową karierę.