Sanktuarium Maryjne na Wiktorówkach: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 15:
Miejsce to nie od razu stało się celem pielgrzymek. Przez pierwsze kilkadziesiąt lat przed zawieszonym na drzewie obrazkiem przychodzili modlić się tylko okoliczni pasterze i drwale. Oczywiście papierowy obrazek zawieszony przez Wojciecha Łukaszczyka został dość szybko zastąpiony, początkowo obrazkiem malowanym na szkle, później niewielką [[kaplica|kapliczką]]. W kapliczce umieszczono drewnianą figurkę, która dzisiaj znajduje się w ołtarzu sanktuarium, a sama kapliczka została zawieszona na zewnętrznej ścianie kaplicy, od strony [[prezbiterium]]. Figurka Matki Bożej ma znacznie ciemniejszą prawą rękę. To pamiątka pożaru, który zniszczył zbudowaną w [[1902]] r. niewielką kaplicę, z wyglądu przypominającą szałas pasterski. Figurka wróciła do niewielkiej kapliczki zawieszonej na drzewie.
Historię pielgrzymowania na Wiktorówki rozpoczyna rok [[1910]]. Pierwsze pielgrzymki związane były najprawdopodobniej z prośbami o dobrą pogodę. Dopiero [[2 lipca]] [[1932]] r. ks. proboszcz Błażej Łaciak z [[Bukowina Tatrzańska|Bukowiny Tatrzańskiej]], której to parafii podlegał obszar Rusinowej Polany i Wiktorówek, odprawił w zbudowanej w [[1921]] r. przez gazdę Jędrzeja Budza-Wnęka niewielkiej kaplicy. Za namową tego księdza mieszkańcy Bukowiny podjęli się powiększenia kaplicy, która nie przetrwała burzy śnieżnej. W [[1936]]r. bukowianie przystąpili wraz z nowym proboszczem, którym w tym czasie był ks. Stanisław Fox, do odbudowy kaplicy. Została ona poświęcona [[4 października]] [[1936]] r.
W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] figurka Matki Boskiej została przeniesiona do Bukowiny, skąd powróciła [[2 lipca]] [[1945]] r. Nad kaplicą opiekę sprawował nadal ks. Stanisław Fox. Od [[1956]] bukowianie przystąpili do kolejnej rozbudowy kaplicy. W [[1957]] Kuria Metropolitalna w Krakowie utworzyła na Rusinowej Polanie turystyczny ośrodek duszpasterski, nad którym opieką przejęli [[marianie|księża marianie]]. Kolejna zmiana organizacyjna nastąpiła w [[1959]] i była związana z powierzeniem opieki nad kaplicą [[dominikanie|zakonowi dominikanów]]. Duszpasterzem został o. Paweł Kielar, który rozpoczął wiele prac związanych z zagospodarowaniem terenu wokół kaplicy, jednocześnie dbając o sam budynek. W [[1975]] kardynał [[Jan Paweł II|Karol Wojtyła]] opiekę nad ośrodkiem oficjalnie powierzył dominikanom i jednocześnie związał go administracyjnie z parafią w [[Małe Ciche|Małym Cichym]]. W tym samym roku [[papież Paweł VI]] nadał sanktuarium przywilej odpustu zupełnego związanego z rokiem jubileuszowym. Dalszy rozwój kaplicy wiąże się z osobą o. Leonarda Węgrzyniaka, zakonnika i górala z Dzianisza. Dzięki niemu dalej zmieniało się otoczenie kaplicy i powstała placówka [[Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe|TOPR]] (wcześniej [[Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe|GOPR]]).
| |||