'''Tetroda''' jest rodzajem [[lampa próżniowa|lampy próżniowej]] posiadającej cztery [[elektroda|elektrody]]: [[anoda|anodę]], [[katoda|katodę]] i dwie [[siatka (elektroda)|siatki]] umieszczone pomiędzy anodą i katodą. Tetrodę skonstruował w 1919 r. [[Walter Schottky]].
Wczesne tetrody różniły się znacząco od późniejszych parametrami, charakterystykami oraz sposobem zasilania. Dodatkową siatkę umieszczono w nich pomiędzy katodą a siatką sterującą, którą od tej pory byłąbyła siatka druga. Siatka pierwsza miała potencjał dodatni względem katody, a jej działanie polegało na likwidowaniu ładunku przestrzennego w otoczeniu katody. Z tego względu siatka ta była często nazywana siatką katodową lub przeciwładunkową. Usunięcie ładunku przestrzennego z otoczenia katody umożliwiało pracę tych lamp przy stosunkowo niskich napięciach anodowych (rzędu kilkunastu woltów) oraz w pewnym stopniu pozwalało zwiększyć nachylenie charakterystyki. Prąd siatki przeciwładunkowej był tego samego rzędu co prąd anody, a w niektórych typach osiągał wartości nawet kilkakrotnie przewyższające prąd anody. Z oczywistych względów (usytuowanie dodatkowej siatki) lampy tego rodzaju miały podstawowe wady triod (np. niewielki współczynnik wzmocnienia). Były dość popularne w pierwszej połowie lat 20, umożliwiając budowę prostych, najczęściej jednolampowych odbiorników na słuchawki, niewymagających przy tym wysokich napięć zasilania. Przykładowe typy: D6, A441. Warto nadmienić, że do koncepcji tych lamp powrócono na krótko w latach pięćdziesiątych, kiedy to wprowadzono kilka typów z przeznaczeniem do odbiorników samochodowych, np. 12K5.
