Języki mundajskie: Różnice pomiędzy wersjami

'''Języki munda''' lub '''mundajskie''' – [[grupa językowa]], skupiająca języki używane przez około 9 mln ludzi w środkowych i wschodnich [[Indie|Indiach]] i w [[Bangladesz]]u. Tworzą jednostkę systematyczną [[języki austroazjatyckie|języków austroazjatyckich]], zazwyczaj umieszczanych obok [[języki mon-khmerskie|języków mon-khmerskich]], a więc są spokrewnione z takimi językami [[Azja|Azji]] południowo-wschodniej, jak [[język wietnamski|wietnamskim]] i [[Język khmerski|khmerskim]].

Pochodzenie języków mundajskich jest nieznane, choć zazwyczaj przyjmuje się że są to [[Autochton|języki autochtoniczne]] i że ich kolebka znajduje się we wschodnich Indiach. Głównymi językami rodziny są języki [[język santali|santali]], [[język mundari|mundari]] i [[język ho|ho]]. Wywarły wpływ na inne języki [[Subkontynent indyjski|subkontynentu]] – w tym [[języki indoaryjskie]] i [[Języki drawidyjskie|drawidyjskie]], same również ulegając ich silnym wpływom.

Użytkownicy języków północno-mundajskich, z których najczęściej używanym językiem jest Santali, stanowią dziewięćdziesiąt procent wszystkich użytkowników. Po santali, mundari i ho – pod względem liczby użytkowników – są [[Język korku|korku]] i [[Język sora|sora]]. Pozostałe języki mundajskie są używane w małych, odizolowanych społecznościach i są słabo znane.

Cechami charakterystycznymi języków mundajskich są trzy [[liczba (językoznawstwo)|liczby]] (pojedyncza, podwójna i mnoga), dwa [[rodzaj gramatyczny|rodzaje]] (ożywiony i nieożywiony), [[inclusivus|inkluzywny]] i [[exclusivus|ekskluzywny]] [[zaimek]] pierwszej osoby oraz używanie zarówno [[zrostek|zrostków]], jak i [[Czasownik pomocniczy|czasowników pomocniczych]] do wyrażenia czasu. W mundajskim systemie dźwiękowym, sekwencje [[spółgłoska|spółgłosek]] są rzadkie, za wyjątkiem środków wyrazu. Oprócz języka korku, gdzie istnieje rozróżnienie między wysokim a niskim [[ton]]em, [[akcent wyrazowy|akcent]] jest przewidywalny.