Antoni Jankowski (szwoleżer): Różnice pomiędzy wersjami

{{DoWeryfikacji}}

{{linki}}

W 1816r ożenił się z Zofią z Tomkowiczów, c. Józefa i Marianny z Jankowskich (c. jego siostry stryjecznej). Z małżeństwa tego narodziło się troje potomstwa, a mianowicie: Józef (ur. w 1817r), Aniela (ur. w 1818r), późniejsza Potkańska, i Heliodor (ur. ok. 1820r. Po śmierci żony w 1821r, wkrótce ożenił się ponownie z Apolonią Dunin-Brzezińską, h. Łabedź (c. Józefa i Józefy z Szymanieckich) z którą miał trzech synów; Ludwika (ur. ok. 1823r), późniejszego generała majora wojsk rosyjskich z 1874r (walczył w kampanii krymskiej, ożeniony z prawosławną) oraz Adama i Antoniego. W 1831r po przejściu ataku paraliżu, będąc jeszcze nie w pełni sił, wódz naczelny mianował generała Jankowskiego dowódcą korpusu, co przyjął on bardzo niechętnie, gdyż nie czuł się na siłach by w takim stanie zdrowia dowodzić większym korpusem mieszanym. Prowadząc działania na terenie województwa lubelskiego, przeciwko oddziałom wojsk rosyjskich, popełnił kilka niezamierzonych błędów za co został w dniu 24.06.1931r aresztowany i postawiony przed sądem. Zanim jednak sąd orzekł nieudolność generała, rozjuszony tłum w dniu 15.08.1831r wtargnął na teren Zamku Królewskiego w Warszawie i wyciągnął stamtąd aresztowanych oficerów zarzucając im zdradę idei Powstania Listopadowego. W wyniku samosądu wzburzonego tłumu - weteran gwardii napoleońskiej (szwoleżer), kampanii z 1807r, walk w Hiszpanii, wojny z Austrią, wyprawy na Moskwę, kampanii z 1813r, i jeden z wyższych dowódców powstania z 1830/1831r - zakończył życie w męczarniach przez powieszenie na trzeciej z kolei warszawskiej latarni, gdyż dwa razy sznur zrywał się pod jego ciężarem. "Jenerałowa smutnej pamięci" Apolonia z Dunin-Brzezińskich (starsza siostra Józefy Franciszkowej Karczewskiej) wyszła po raz drugi za mąż za Korczakowskiego, h. Korczak, a ponieważ był on bezdzietny, adoptowali Feliksa.