Istnieją różne koncepcje metod leczenia paniki, nierzadko odzwierciedlają one odwieczny spór między medycznym (diagnoza medyczna i leczenie farmakologiczne) a psychologicznym (określenie problemu psychologicznego i pomoc psychoterapeutyczna) podejściem. Leczenie i pomoc powinny być mocno indywidualizowane i starannie zaplanowane. Farmakoterapia bądź psychoterapia nie powinny być wdrażane automatycznie zgodnie z wyznawaną "ideologią pomocową", ale wynikać z dobrej diagnozy medycznej jak i psychologicznej. W opanowaniu silnych objawów panicznych stosowane jest leczenie objawowe farmakologiczne, w którym stosuje się leki przeciwdepresyjne zwłaszcza z grupy SSRI i benzodiazepiny. Leczenie takie, prowadzone często przez dłuższy czas, może być skuteczne i przyczynić się do przywrócenia sprawności życiowej, społecznej i zawodowej. Jednak wiele osób cierpiących na napady paniki może, z racji swoich problemów psychologicznych, potrzebować także pomocy psychoterapeutycznej, której samo leczenie farmakologiczne nie może wówczas zastąpić.
Leczeniem z wyboru w zaburzeniach lękowych jest psychoterapia. W zalezności od nasilenia zaburzeń stosuje się również farmakoterapię doraźną (stosowane są tutaj pochodne beznodwuazepin, buspiron) lub długoterminową (leki przeciwdepresyjno-przeciwlękowe - w pierwszym rzucie z grupy SSRI). Do nauki przerywania lub unikania napadu paniki stosuje się, zwłaszcza na początku terapii, treningi behawioralne.
