Józef Paroński: Różnice pomiędzy wersjami

Karierę wojskową rozpoczął w Legionowie, gdzie po ukończeniu szkoły wojskowej został inżynierem saperem w 2 Batalionie Mostów Kolejowych . W czasie w kampanii wrześniowej 1939 r. dowódca 11 kompanii mostów kolejowych w ramach 2 bmk, sformowanej podczas mobilizacji alarmowej w dniach 24-27 VIII 1939 r. Od przełomu sierpnia i września, zgodnie z planem mobilizacyjnym, 11 kmk stacjonowała na st. kolejowej Łapy, gdzie po wybuchu wojny aż do 7 września 1939 r. usuwała uszkodzenia spowodowane bombardowaniami lotnictwa niemieckiego, utrzymując przejezdność węzła kolejowego dla polskich transportów wojskowych i ewakuacyjnych. Wobec otrzymania rozkazu wycofania się, w dniach 7-15 września kapitan Józef Paroński poprowadził swoją kompanię przez Białystok, Brześć nad Bugiem i Kowel do Sarn, w drodze wielokrotnie naprawiając uszkodzenia linii kolejowych. Po agresji sowieckiej 17 września kpt. Paroński, wobec braku innych rozkazów, skierował swój oddział najpierw w kierunku mostu na Bugu w Dorohusku, a następnie w kierunku Chełma Lubelskiego. Tam 27 września oddział wziął do niewoli około 120 jeńców niemieckich. W okolicach Biłgoraja wzięty razem z oddziałem do niewoli sowieckiej, następnie eskortowany przez Biłgoraj i Szczebrzeszyn do Zamościa. W czasie jednego z transportów jeńców udało mu się uciec i przedostać do Warszawy, przez co uniknął losu polskich oficerów w obozach na Wschodzie.

 

 

W konspiracji, gdzie używał pseudonimu „Chevrolet”, dołączył do tworzonego od listopada 1939 r. oddziału saperów kolejowych, który w kwietniu 1940 r. wszedł w skład [[Związek Odwetu|Związku Odwetu]], organizacji sabotażowo-dywersyjnej będącej częścią składową [[Związek Walki Zbrojnej|ZWZ]]. Kapitan Józef Paroński był początkowo dowódcą jednego z kilkuosobowych patroli saperskich, a następnie od sierpnia 1940 r. objął stanowisko referenta (dowódcy) saperów w Rejonie I powiatu warszawskiego – Legionowo. Zadaniem oddziału saperów kolejowych w chwili wybuchu powstania miało być izolowanie warszawskiego węzła kolejowego poprzez zniszczenie linii kolejowych, mostów, wiaduktów oraz urządzeń stacyjnych. Największym osiągnięciem bojowym „Związku Odwetu” w zakresie dywersji kolejowej były: akcja „Wieniec” (7/8 października 1942 r.) oraz akcja „Odwet kolejowy” (16/17 października 1942 r.), w wyniku których wysadzone zostały tory wokół Warszawy, zniszczony jeden most kolejowy i uszkodzony drugi, wykolejonych 8 pociągów niemieckich. Od stycznia 1943 r. do lipca 1944 r. w Kierownictwie Dywersji ([[Kedyw (wojsko)|Kedyw]]) Okręgu Warszawskiego [[Armia Krajowa|Armii Krajowej]].