Podłożem prześladowań katolików w okresie [[reformacja|reformacji]] były uregulowania prawne, które czyniły głową [[anglikanizm|Kościoła Anglii]] (''only supreme head in carth of the Church of England, called Eccelsia Anglicana''<ref name="FS1FS"/>) króla. Katolickie praktyki religijne były traktowane jak zdrada stanu<ref name="EB"/>. Postrzeganie katolików jako zdrajców nasiliło się po roku 1570, gdy papież [[Pius V]] ekskomunikował królową Elżbietę I i wezwał do usunięcia jej z tronu<ref>{{cytuj książkę|autor=Gerard Noel|tytuł=Występni papieże Renesansu|wydawca=Amber|miejsce=Warszawa|/data=2007|strony= 303–304|isbn=978-83-241-2984-3}}</ref>. Nieprzestrzeganie prawa, w pierwszych latach panowania Elżbiety I zagrożone jedynie grzywną<ref>{{cytuj książkę|autor=Gerard Noel|tytuł=Występni papieże Renesansu|wydawca=Amber|miejsce=Warszawa|/data=2007|strony= 303|isbn=978-83-241-2984-3}}</ref>, po 1570 groziło represjami, polegającymi m.in. na [[konfiskata|konfiskacie majątków]], [[Pozbawienie wolności|więzieniu]], [[tortura|torturowaniu]], zmuszaniu do [[Konwersja (religia)|konwersji]] i skazywaniu na śmierć katolików. Część spośród represjonowanych katolików faktycznie była uwikłana w antykrólewską działalność polityczną (np. [[spisek prochowy]] w 1605), wielu jednak stracono jedynie za takie czyny jak np. starania o papieską dyspensę na zawarcie małżeństwa<ref name="EB"/>. Na religijny charakter prześladowań wskazuje zdaniem części autorów fakt, że wielu katolikom formalnie oskarżonym o zdradę oferowano łaskę w zamian za przejście na anglikanizm<ref>[http://www.newadvent.org/cathen/15026b.htm Burton, Edwin. "Accusations of Treason." The Catholic Encyclopedia. Vol. 15. New York: Robert Appleton Company, 1912] [dostęp 23 kwietnia 2011]</ref>. Kościół katolicki uważa za męczenników około połowę spośród blisko 600 katolików straconych w XVI i XVII-wiecznej Anglii pod zarzutem zdrady<ref name="EB"/>, w tym czterdziestu za panowania [[Henryk VIII Tudor|Henryka VIII]] w latach 1535–1547, stu osiemdziesięciu dziewięciu straconych za [[Elżbieta I Tudor|Elżbiety I]] między rokiem 1570 a 1603, dwadzieścia siedem za rządów [[Jakub I Stuart|Jakuba I]] w latach 1603–1618, a także dwadzieścia cztery ofiary z lat 1628–1649, tj. z okresu panowania [[Karol I Stuart|Karola I]], dwie z okresu rządów [[Oliver Cromwell|Cromwella]] i dwudziestu pięciu straconych w latach 1678–1681 za [[Karol II Stuart|Karola II]]<ref name="FS"/>.
Przywrócenie pamięci o męczennikach zapoczątkowane zostało w XIX wieku dzięki powrotowi tolerancji religijnej. Ofiary prześladowań [[beatyfikacja|beatyfikowane]] zostały przez [[papież]]a [[Leon XIII|Leona XIII]] w 1886 (pięćdziesiąt cztery osoby), 1895 roku ten sam papież aprobował kult dziewięciu kolejnych męczenników, następną grupę trzydziestu sześciu ofiar prześladowań beatyfikował [[Pius XI]] w 1929 roku, a w 1935 roku dokonał [[kanonizacja|kanonizacji]] [[Jan Fisher|Jana Fishera]] i [[Thomas More|Tomasza More]], indywidualnie też beatyfikowani byli [[Oliver Plunkett]] w 1920 r. i [[Jan Ogilvie]] w 1929 r. [[kanonizacja|kanonizowani]] przez [[Paweł VI|Pawła VI]] w 1975 i 1976 roku<ref name="FS"/>.
