Skrzydło delta: Różnice pomiędzy wersjami

'''Skrzydło delta''' to odmiana [[Skrzydło samolotu|skrzydła]] o obrysie [[trójkąt]]a, nazwa pochodzi od greckiej [[litera|litery]] [[Delta (litera)|delta]] kształtem przypominającą właśnie trójkąt - Δ. Pierwszy inżynierem który zaproponował użycie tego typu skrzydła był XVII-wieczny polski wynalazca [[Kazimierz Siemienowicz]].

Skrzydła tego typu charakteryzują się znakomitymidobrymi właściwościami przy [[prędkość dźwięku|prędkościach ponaddźwiękowych]], nie tracą [[siła nośna|siły nośnej]] nawet przy bardzo wysokimdużym [[kąt natarcia|kącie natarcia]] i dzięki większej wytrzymałości niż tradycyjne konstrukcje ich struktura jest znacznie lżejsza i mniejsza – nie „wchodzą” one w kadłub co daje więcej miejsca na zbiorniki z paliwem czy uzbrojenie samolotu.

Podstawowe wady to, w przypadku konstrukcji bezogonowych, utrata części siły nośnej, ponieważ część skrzydła ([[krawędź spływu]]) jest używana jako [[powierzchnie sterowe]], znaczny spadek prędkości przy gwałtownych manewrach i duża powierzchnia nośna, co powoduje zwiększony opór powietrza szczególnie przy lotach na małych wysokościach. Na krawędzi natarcia w skrzydle delta powstaje wir, który prowadzi do zwiększenia kąta natarcia części przy końcu skrzydła w stosunku do tychczęści położonych bliżej kadłuba. Prowadzi to do wcześniejszego oderwania strug na końcówkach i w efekcie do spadku efektywności lotek. Aby zapobiegać temu zjawisku stosuje się różne rozwiązania konstrukcyjne: [[grzebień aerodynamiczny]] ([[MiG-21]]), uskok krawędzi natarcia ([[McDonnell Douglas F-4 Phantom II|F-4 Phantom]]), szczelina w skrzydle ([[Dassault Mirage III|Mirage III]]).