Ludwig Windthorst: Różnice pomiędzy wersjami

Urodził się w nieszlacheckiej rodzinie katolickiej w protestackimprotestanckim [[Królestwo Hanoweru|Królestwie Hanoweru]] . Po poczatkowychpoczątkowych trudnosciachtrudnościach ukończył gimnazjum w Osnabrück jako jeden z najlepszych uczniów. Studia prawnicze odbył na uniwersytecie w [[Getynga|Getyndze]] i [[Heidelberg|Heildebergu]]. Po stażu jako [[Asesor|asesor]], otworzył własną kancelarię adwokacka*. Dzięki pomocy elit katolickich uzyskał w 1848 roku urząd sędziego przy najwyższym sądzie Hanoweru z siedzibą w [[Celle]].

Powiązania z katolicką hierarchią kościelną zapewniły mu od roku 1867 mandat poselski w okręgu wyborczym [[Meppen]] na deputowanego do sejmu pruskiego, a także [[Związek Północnoniemiecki|Związku Niemieckiego]] wzgędniewzględnie Rzeszy Niemieckiej. Był współzałożycielem partii Centrum, mającej na celu obronę praw Kościoła katolickiego oraz zwiększenie kontroli parlamentu nad władzą wykonawczą. Ze wzgleduwzględu na swoje drobnomieszczańskie pochodzenie i stanowisko wpływowej grupy arystokratów katolickich kierował partią Centrum nie bedącbędąc nigdy jej formalnym przewódcąprzywódcą. SkałdającejSkładającej się w większości z polityków katolickich partii Centrum nadal charakter frakcji ponadwyznaniowej starając się włączyć w jej szeregi posłów innych wyzańwyznań, orientacji politycznych czy grup narodowych, w tym Polaków. W okresie działalności parlamentarnej Winthorsta miały miejsce najgorętsze konflikty polityczne zjednoczonych Niemiec w tym [[Kulturkamp]]. W obronie praw Kościoła katolickiego współpracował z kołami polskimi, przede wszystkim z jej leaderem [[Ferdynand Radziwiłł|Ferdynandem Radziwiłłem]]. Mimo nieustających prób rządu Bismarcka osłabienia wpłwówwpływów partii Centrum i szczególnie jej leadera Centrum pod kierownictwem Windthorsta stało się na początku lat osiedemdziesiątychosiemdziesiątych najsilniejszym ugrupowaniem politycznym w parlamentach niemieckich. Pomimo prawie całkowitej utraty wzroku do swojej śmierci w 1891 roku Windthorst uczestniczył czynnie w życiu parlamentarnym. Cześć zmarłemu oddali oprócz rządu i parlamentu Rzeszy, przeciwnicy polityczni a także pośrednio cesarz niemiecki pozwalając m.i. na przejazd konduktu przez środkowy łuk [[Bramy Brandenburskiej|Brama Brandenburska]], zarezerwowany wyłącznie dla członków rodziny cesarskiej. Został pochowany w Kościele Najświętszej Marii Panny w Hanowerze.