Operacja Mallard: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne |
|||
Linia 20:
|commons =
}}
'''Operacja Mallard''' – nazwa kodowa operacji [[Wojska powietrznodesantowe|wojsk powietrznodesantowych]] [[British Army
Celem operacji było przerzucenie [[szybowiec|szybowcami]] żołnierzy 6 Brygady Powietrznodesantowej i pododdziałów dywizyjnych celem wsparcia 6 Dywizji Powietrznodesantowej (dalej 6 DPD) na lewym skrzydle brytyjskich plaż inwazyjnych. Wykorzystując dwa obszary lądowania, jeden na zachód od kanału Caen i drugi na wschód od rzeki [[Orne (rzeka)|Orne]], Mallard była trzecią operacją powietrznodesantową tej dywizji w dniu lądowania w Normandii. Pierwsza, [[Operacja Deadstick]], doprowadziła do zajęcia mostów [[Most Pegaz|
W trakcie Operacji Mallard do stref lądowania dotarło 246 z 256 szybowców holowanych przez samoloty z 38 i 48 Grupy [[Royal Air Force|RAF]]<ref name=modarmy/>. W lądowaniu wzięły udział, po raz pierwszy, czołgi dostarczone do rejonu walk drogą powietrzną.
Linia 54:
Szybowce zmierzały w dwóch kierunkach: ku strefie lądowań 'W' na wschód od [[Saint-Aubin-d'Arquenay]] i strefie 'N' na północ od [[Ranville]]<ref>Ford i Zaloga, ss.216–217.</ref>. Pozostałe oddziały, w tym 2 Batalion Oxfordshire and Buckinghamshire oraz kompania 'A' 12 Batalionu [[Pułk Devonshire|Devonshire Regiment]] lądowały w strefie 'W'. Wobec ciągłych braków samolotów nawet w dwóch przelotach nie udało się przerzucić wszystkich batalionów Devonshire, pozostałe przybyły drogą morską 7 czerwca<ref name=second/>. W strefie 'N' lądowało dowództwo 6 Brygady, 1 Batalion regimentu Royal Ulster Rifles i 6 Pancerny Regiment Rozpoznawczy<ref name=second/>, ostatni z nich uzbrojony w czołgi lekkie [[Tetrarch Mk VII|Tetrarch]]; – pierwsze w dziejach czołgi dostarczone na pole bitwy drogą powietrzną<ref name=second/>. Obserwujący nadlatujące szybowce generał-major Richard Gale napisał później:
<blockquote>
Niemcy, w odpowiedzi na drugą falę desantu powietrznego, odpowiedzieli ostrzałem z moździerzy i broni maszynowej, ale straty zadali niewielkie<ref name=second/>. Generalmajor Feuchtinger, dowódca 21 Dywizji Pancernej, również obserwował lądowanie szybowców i – obawiając się, że siły nieprzyjacielskie przerwą jego linie łączności – rozkazał tym elementom dywizji, które dotarły do wybrzeża pomiędzy plażami Juno i Sword, wycofać się w stronę Caen<ref name=ford258/>. Tym samym przybycie szybowców powstrzymało jedyny kontratak niemieckich jednostek pancernych w dniu lądowania<ref name=ford258/>.
Opuściwszy strefę
== Rezultaty ==
Większość batalionów spadochronowych, wobec nieprzewidzianie dużego rozrzutu, była bardzo osłabiona i dopiero posiłki w postaci pododdziałów 6 Brygady wzmocniły siły 6 DPD<ref name=6thabbde7june/>. O godzinie 11 w dniu 7 czerwca 2 Batalion Oxfordshire and Buckinghamshire zajął miejscowość Escoville leżącą w odległości 5 km na południe od Ranville<ref name=6thabbde7june/>.
1 Batalion Royal Ulster Rifles zajął bez oporu wioskę Longueval znajdującą się 4 km na południowy zachód od Bas de Ranville. Otrzymawszy rozkaz zajęcia odległego o 1,5 km Sainte-Honorine, batalion dostał się – na otwartej przestrzeni – zarówno pod ogień artylerii niemieckiej, jak i dział krążownika
D-Day kosztował 6 DPD 821 zabitych, 2 709 rannych i 927 zaginionych<ref>Penrose, s.180</ref>. Dywizja aż do 17 sierpnia pozostawała na stanowiskach utrzymując przedmoście rzeki Orne, patrolując przedpole i przeprowadzając ataki o lokalnym znaczeniu. Dopiero po tej dacie przekroczyła rzekę Dives, by 27 sierpnia osiągnąć [[Berville-sur-Mer]], gdzie zatrzymała się do początków września 1944 roku, kiedy to została wycofana do Wielkiej Brytanii<ref name=autonazwa2>{{Cytuj stronę|data dostępu=5 May 2011|nazwisko=Hickman|imię=Mark|opublikowany=Pegasus Archive|tytuł=In-depth:Chapter 39: Final Acts 26–27 August|url=http://www.pegasusarchive.org/normandy/depth_finalacts.htm}}</ref>.
| |||