Egzarchat Ukraiński: Różnice pomiędzy wersjami

Na początku XX wieku na ziemiach ukraińskich pod władzą carską sformował się ruch niższego duchowieństwa domagający się ukrainizacji struktur Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego na wskazanych terenach. Nie był on popierany przez działających tam biskupów, w większości Rosjan, monarchistów i zwolenników samodzierżawia. W efekcie mimo dążeń władz [[Ukraińska Republika Ludowa|Ukraińskiej Republiki Ludowej]], niższego duchowieństwa i części wiernych po ogłoszeniu niepodległości Ukrainy na jej terenie nie powstał kanoniczny [[autokefalia|autokefaliczny]] Kościół prawosławny. [[Ukraiński Autokefaliczny Kościół Prawosławny]] z metropolitą [[Bazyli (Łypkiwski)|Bazylim (Łypkowskim)]] na czele nie spełniał kanonicznych wymogów i nie był uznawany przez inne Cerkwie<ref name="sys7677">{{cytuj książkę |autor = Plokhy S., Sysyn F.| tytuł = Religion and Nation in Modern Ukraine| wydawca = Canadian Institute of Ukrainian Studies Press| miejsce = Toronto and Edmonton| rok = 2003| strony = 76-77| isbn = 1-895571-36-7}}</ref>. Z punktu widzenia prawosławnego prawa kanonicznego legalne administratury w Ukraińskiej SRR (eparchie tworzące Egzarchat Ukraiński) nadal prowadził Patriarchat Moskiewski<ref name="ortho"/>.

Na żądanie władz w latach powojennych doszło do wchłonięcia przez Egzarchat struktur [[Ukraińskiodrodzonego Autokefalicznyw Kościółczasie wojny Prawosławny|Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego]], przy czym jego liderzy znajdowali się już wówczas za granicą<ref name="ram6465">{{cytuj książkę | autor = P. Ramet| tytuł = Religion and Nationalism in Soviet and East European Politics| wydawca = Duke University Press| miejsce = Durham| rok = 1984| strony = 64-65| isbn = 0-8223-0608-5}}</ref>. Następnie, w 1946, Rosyjski Kościół Prawosławny przejął struktury zlikwidowanego siłowo [[Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-ukraińskiego|Kościoła greckokatolickiego na Ukrainie]]. [[Pseudosobór lwowski]], na mocy decyzji którego Kościół greckokatolicki dokonał "dobrowolnego" samorozwiązania, został pozytywnie przyjęty przez hierarchię Patriarchatu Moskiewskiego. Regiony, w których działały parafie przejęte po grekokatolikach znajdowały się w regionie ZSRR o jednym z najwyższych wskaźników religijności, tj. na Ukrainie zachodniej. Struktury na zachodzie Ukrainy stanowiły w 1978 60% wszystkich placówek duszpasterskich Egzarchatu Ukraińskiego<ref name="ram6465"/>. Duchowni greckokatoliccy, którzy przyjęli prawosławie, zachowali silną ukraińską świadomość narodową. Z uwagi na korzyści uzyskane po wchłonięciu dawnych struktur greckokatolickich hierarchia Egzarchatu Ukraińskiego z reguły tolerowała zarówno wykorzystywanie przez nich w praktyce liturgicznej [[język cerkiewnosłowiański|języka cerkiewnosłowiańskiego]] z wymową ukraińską w miejsce rosyjskiej, posługiwanie się współczesnym [[język ukraiński|ukraińskim]] w kazaniach (chociaż na takie samo działanie nie pozwolono w katedrze egzarchy, [[sobór św. Włodzimierza w Kijowie|soborze św. Włodzimierza w Kijowie]]). Oficjalny organ prasowy Egzarchatu, ''Prawosławnyj Wisnyk'', powstajepowstawał w języku ukraińskim<ref name="ram6465"/>. Równocześnie wschodnie eparchie Egzarchatu zachowywały rosyjską tradycję liturgiczną<ref{{cytuj książkę |autor = Plokhy S., Sysyn F.| tytuł = Religion and Nation in Modern Ukraine| wydawca = Canadian Institute of Ukrainian Studies Press| miejsce = Toronto and Edmonton| rok = 2003| strony = 78-79| isbn = 1-895571-36-7}}</ref>.

Egzarcha Ukrainy był drugim biskupem w hierarchii Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego (po patriarsze moskiewskim i całej Rusi)<ref name="ram6465"/>. Godność tę kolejno sprawowali<ref name="ortho">[http://www.ortho-rus.ru/cgi-bin/or_file.cgi?3_819 Киевская епархия]</ref>:

* [[Michał (Jermakow)]], 1924-1929<ref name="mich">[http://www.ortho-rus.ru/cgi-bin/ps_file.cgi?2_4173 Михаил (Ермаков)]</ref>

* [[Konstantyn (DjakowDiakow)]], 1932-1937