Wersja z 23:13, 14 lis 2010 edytuj Kleib (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 13 455 edycji m WP:SK, dr.red, + szablon zrodla ← poprzednia edycja		Wersja z 11:30, 29 sie 2011 edytuj anuluj edycję Cojan (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 130 384 edycje poprawa linków następna edycja →
Linia 23: == Biografia == Scharoun studiował w latach 1912–1914 na Wyższej Szkole Technicznej w [[Charlottenburg (poddzielnica Berlina)\|Charlottenburgu]]u (ob. dzielnica Berlina). Od 1915 pracował przy programie odbudowy [[Prusy Wschodnie\|Prus Wschodnich]] pod kierunkiem architekta okręgowego Paula Kruchena (m.in. tymczasowy kościół w Walterkehmen). Od 1919 działał w [[Czerniachowsk\|Insterburgu]] (pol. Wystruć, ros. Czeniachowsk), gdzie zaprojektował m.in. domy przy Parkring i osiedle Bunte Reihe przy Kamswykerweg (dziś Elewatornaja). Od 1925 we [[Wrocław]]iu, gdzie do 1932 był profesorem [[Państwowa Akademia Sztuki i Rzemiosła Artystycznego we Wrocławiu\|Państwowej Akademii Sztuki i Rzemiosła Artystycznego]]. Od 1926 prowadził równolegle w Berlinie wspólne biuro z [[Adolf Rading\|Adolfem Radingiem]]. W latach 20. był związany z kręgiem korespondecyjnym ekspresjonistów ''[[Gläserne Kette]]'' (''Szklany Łańcuch''), a później ze stowarzyszeniem nowoczesnych architektów ''Der Ring'', stając się jednym z głównych działaczy [[Deutscher Werkbund\|Werkbundu]], wziął udział w [[Wystawa mieszkaniowa w Weißenhof\|wystawie mieszkaniowej w Weißenhof]]. Budynki Scharouna z przełomu lat 20. i 30. nosiły wiele cech rygorystycznego [[styl międzynarodowy\|stylu międzynarodowego]], mimo pewnych elementów wskazujących na zainteresowanie plastycznym kształtowaniem bryły. W 1932 Scharoun przeniósł się do Berlina, gdzie głównie pod wpływem [[Hugo Häring\|Hugona Häringa]] skierował się w stronę architektury organicznej. W Niemczech pod rządami [[Narodowy socjalizm\|nazistów]] budował jedynie dość liczne domy jednorodzinne. Po wojnie Scharoun uznany został za najwybitniejszego architekta ''[[Modernizm w Niemczech\|neues Bauen]]'', który nie współpracował z hitlerowcami i został mianowany kierownikiem zespołu planującego odbudowę Berlina. Od 1946 do 1958 był profesorem na katedrze [[urbanistyka\|urbanistyki]] Uniwesytetu Technicznego w Berlinie (Zachodnim), a od 1947 do 1950 również szefem instytutu architektury Akademii Nauk w Berlinie (Wschodnim). Brał udział w licznych konkursach na budynki teatrów w całych [[Niemcy\|Niemczech]], realizował gmach Filharmonii w Berlinie o dynamicznej formie opracowanej wedle wymogów akustyki, z wnętrzem ukształtowanym jako ''krajobraz architektoniczny''.

Hans Scharoun: Różnice pomiędzy wersjami